Η Συνθήκη της Ρώμης που υπογράφηκε πριν από μισό αιώνα ήταν ο θεμέλιος λίθος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για το ποδόσφαιρο και τον επαγγελματικό αθλητισμό γενικότερα τα σύνορα άργησαν να ανοίξουν. Τη στιγμή που τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ είχαν πέσει για οποιονδήποτε εργαζόμενο, οι ποδοσφαιριστές έπρεπε να περιμένουν έναν άσημο βέλγο συνάδελφό τους, τον Ζαν-Μαρκ Μποσμάν, να προσφύγει στο Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να του επιτρέπεται, όπως και σε κάθε άλλον εργαζόμενο, να δουλεύει στον σύλλογο της αρεσκείας του, από τη στιγμή που θα έχει λήξει το συμβόλαιό του με τον προηγούμενο εργοδότη του.
Συγκεκριμένα το 1990 το συμβόλαιο του Μποσμάν με τη βελγική Λιέγη είχε λήξει και ο ποδοσφαιριστής ήθελε να πάρει μεταγραφή στη γαλλική Δουνκέρκη, αλλά η Λιέγη δεν τον άφηνε. Η δικαίωση του Μποσμάν τον Δεκέμβριο του 1995, που καταγράφηκε ως «νόμος Μποσμάν», άλλαξε για πάντα τον επαγγελματικό αθλητισμό, κατοχυρώνοντας την ελεύθερη μετακίνηση επαγγελματιών αθλητών στις χώρες-μέλη.
Το πόσο απροετοίμαστη ήταν η ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ομοσπονδία (UEFA), καθώς και η διεθνής ποδοσφαιρική συνομοσπονδία (FIFA), φάνηκε από την αρχική αντιμετώπιση του θέματος. Οπως θυμάται ο διευθυντής της σκωτσέζικης Σέλτικ κ. Μπράιαν Γουίλσον, δύο χρόνια πριν από την έκδοση της απόφασης η FIFA προσπάθησε να «παγώσει» την υπόθεση προσφέροντας ένα εκατομμύριο δολάρια στον βέλγο ποδοσφαιριστή, ο οποίος βρισκόταν στο Στρασβούργο για μια συνάντηση με διάφορες ενώσεις ποδοσφαιριστών. Μία δεκαετία αργότερα, και πάλι στο Στρασβούργο, γίνονται συχνά σεμινάρια για τα αποτελέσματα και τις παρενέργειες του «νόμου Μποσμάν». Οι συμμαχίες έχουν αλλάξει, το ίδιο και οι απαιτήσεις.
Το χειρότερο για τον αθλητισμό όμως είναι το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο αντιμετωπίστηκε ως μια κοινή οικονομική δραστηριότητα.
Η απόφαση στην «υπόθεση Μποσμάν» δημιούργησε πολλούς εκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές και περισσότερους φτωχούς. Διεύρυνε το χάσμα ανάμεσα στους «μικρούς» και στους «μεγάλους» συλλόγους, ενώ το άνοιγμα των συνόρων και το χαοτικό σύστημα δίνει λιγότερες ευκαιρίες ανέλιξης ταλαντούχων γηγενών ποδοσφαιριστών, αντί να συμβαίνει το αντίθετο.
Το χάος ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει αρκετές «τερατογενέσεις» σε όλα τα αθλήματα, οι οποίες αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατον να ελεγχθούν ή να περιοριστούν χωρίς το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο. Οι εισηγήσεις της UEFA για την υποχρεωτική παρουσία συγκεκριμένου αριθμού «γηγενών» ποδοσφαιριστών σε κάθε ομάδα που μετέχει στο Τσάμπιονς Λιγκ έχουν αρκετά νομικά κενά και μολονότι μέχρι στιγμής οι σύλλογοι ακολουθούν τις επιταγές της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, το λόμπι των ισχυρών ευρωπαϊκών ομάδων G-14 πιέζει προς την αντίθετη κατεύθυνση, επισημαίνοντας τις νομικές ασάφειες.
