Ας μην κρυβόμαστε, ο Πρόεδρος Σταύρος Παπασταύρου μέσω του Χριστουγεννιάτικου μηνύματος του και τις ευχές του, φρόντισε να κάνει έστω και μονολεκτική αναφορά στη συμφωνία διαχείρισης, ένα θέμα αρκετά ευαίσθητο που ενοχλεί το ΛΑΟ.
Ενοχλεί όχι τόσο πολύ στην ουσία του, αλλά στο γεγονός της σκοπιάς της οποίας βλέπει ο καθένας το κεφάλαιο ΟΜΟΝΟΙΑ και τις αυταπάτες που ίσως να υπάρχουν και για να προλάβουμε τυχόν παρερμηνείες δεν παίρνουμε το μέρος κανενού στο ζήτημα που προέκυψε με τη συμφωνία διαχείρισης. Δεν είναι όμως πάντα κακό να σκέφτεσαι με τη λογική και όχι με το συναίσθημα. Στο μαύρο παρελθόν κάποιες αποφάσεις που κινήθηκαν μόνο με το συναίσθημα και με επίκληση στο πάθος του ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ και της δίψας του, άφησαν χρέη και υποθήκευσαν την ομάδα. Δε λέμε πως ο Πρόεδρος, ως άνθρωπος δεν έχει συναισθήματα προς αυτή την ομάδα, ΑΛΛΑ business is business όσο ωμό και ξένο προς τα πιστεύω μας είναι αυτό.
Μετρώντας τα κουκιά του, βλέποντας τις νέες προκλήσεις που προκύπτουν για να ανέβει και άλλο ψηλά η ομάδα και υπό το προίσμα του να γίνουν και επενδύσεις εκατομμυρίων, όπως προπονητικό κέντρο και γήπεδο, θεωρεί άδικο το να υπάρχει η υφιστάμενη συμφωνία 22 ετών. Δε θα μπούμε σε επιμέρους πτυχές που ούτε και εμείς δε ξέρουμε.
Από εκεί και πέρα ακόμη και στο ενδεχόμενο οριστικού αδιεξόδου, θεωρούμε πως δεν πρέπει να επικρατεί φόβος. Ωμά και πάλι και είμαστε βέβαιοι ότι θα ισχύσει πως ο πρόεδρος ως ένας απόλυτος επαγγελματίας, θα τηρήσει κατά γράμμα τη νυν συμφωνία και με βάση την οποία, η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι “υποχρεωμένη” να κάνει πρωταθλητισμό. Η διαφορά θα είναι πως “παγώνεται” για κάποια χρόνια το όνειρο ενός γηπέδου και πως θα υπάρχει ένα ταβάνι στην οικονομική έκταση του προγραμματισμού, που στην παρούσα αυτό δεν είναι που φταίει για τη σημερινή μας εικόνα αλλά στον κακό προγραμματισμό που έγινε.
