Πέραν από τις εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις του κ. Αναστασίου στη δημοσιογραφική διάσκεψη μετά τον αποκλεισμό από την ΑΕΚ στον ημιτελικό του Κυπέλλου, τρεις ημέρες μετά, δεν υπάρχει καμία απολύτως επίσημη αντίδραση από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Έστω μία τοποθετήση που να έχει αρχικά το στοιχείο της συγγνώμης προς τον κόσμο και της υπόσχεσης ότι θα ξεκινήσει διεργασία αλλαγής των δεδομένων.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε τουλάχιστον ότι αυτή η καθυστέρηση να είναι αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και να οδηγήσει σε μεγάλες αποφάσεις.
Δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις των ανθρώπων που διαχειρίζονται την ποδοσφαιρική ΟΜΟΝΟΙΑ τα τελευταία 4 χρόνια. Πλέον όμως το πιο σημαντικό από όλα είναι να γίνει έστω η παραδοχή ότι αποτύχαμε. Δεν είναι ντροπή, δεν ζητούμε το κεφάλι κάποιου, φτάνει να νιώσουμε ότι όλα αυτά που πλέον βγάζουν μάτια και που έχουν αποδεικτεί αγωνιστικά, τα αναγνωρίζει η Διοίκηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ως λάθη και ότι δικαίως ο ΛΑΟΣ φωνάζει. Δεν είναι μόνο η χρονιά φέτος. Είναι ένα σύνολο από επιλογές που καταδίκασαν την ΟΜΟΝΟΙΑ στη μετά τεχνικού διευθυντή εποχή (τελευταία 4ετία), να μην μπορεί να διεκδικεί πρωτάθλημα, ενώ δαπανεί σχεδόν ισάξιο μπάτζετ με τους συνδιεκδικητές. Ή καλύτερα ομάδες με μικρότερο προυπολογισμό να διεκδικούν με καλύτερες αξιώσεις τον τίτλο κάθε χρόνο.
Επιχειρήματα του στυλ η ΟΜΟΝΟΙΑ μέσα σε αυτά τα χρόνια μπήκε τόσες φορές ομίλους, πήρε δύο Κύπελλα, ένα Πρωτάθλημα κλπ δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Καταργήσαμε το θεσμό του τεχνικού διευθυντή, μετά το επαναφέραμε για μισή σεζόν με Γιάνσον, τον ξανακαταργήσαμε, ζήσαμε Ρεκτνταλ, Φερέρα, Λένον κ.α, ζήσαμε 4-5 μεταγραφικές να μην μπορούμε να φέρουμε παίκτη μέχρι την τελευταία ημέρα, ζήσαμε θεσμό Επικεφαλή στρατηγικού σχεδιασμού για 4 μήνες και τον ίδιο άνθρωπο για 7 μήνες προπονητή, ζήσαμε Νταμπράουσκας να παρακολουθεί για 6 μήνες την ΟΜΟΝΟΙΑ πριν αναλάβει προπονητής και μόλις ανάλαβε στους 4 μήνες τον αποδεσμέύσαμε… Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα αλλά θα αρκεστούμε σε αυτά. Δεν είναι ικανοποιητικά αυτά για να δούμε πως ίσως το πρόβλημα τελικά να είναι στα άτομα που λαμβάνουν τις αποφάσεις όλα αυτά τα χρόνια; Επαναλαμβάνουμε, δεν αμφισβητούμε τις προθέσεις τους, όμως αυτό δεν σημαίνει ή είναι ντροπή να πούμε πως απέτυχαν στις αποφάσεις που έλαβαν. Με βάση όλο αυτό το δείγμα, εφόσον η διαδικασία αυτή της αξιολόγησης και των αποφάσεων παραμείνει στα ίδια άτομα τότε δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον.
