Η παραίτηση του Γιώργου Κούμα από την προεδρία της ΚΟΠ μπορεί να σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, αλλά από μόνη της δεν λέει τίποτα. Γιατί αν ο διάδοχός του είναι προϊόν του ίδιου συστήματος, τότε η «αλλαγή» θα είναι απλώς ονομαστική – και η σαπίλα θα συνεχίσει να πνίγει το κυπριακό ποδόσφαιρο όπως τόσα χρόνια.
Αυτό που ζούμε δεν είναι απλώς κρίση θεσμών. Είναι κρίση συνείδησης. Και γι’ αυτό, οι ευθύνες δεν περιορίζονται στους παράγοντες. Πλέον, δεν μπορεί κανείς να παριστάνει τον αμέτοχο. Οι οπαδοί όλων των ομάδων, όσοι πραγματικά αγαπούν το ποδόσφαιρο και σιχάθηκαν όσα βλέπουν τόσα χρόνια – την ατιμωρησία, τις σκοτεινές διαδρομές, το αλισβερίσι – έχουν ευθύνη. Να απαιτήσουν αλλαγή. Να βάλουν πίεση στις διοικήσεις των ομάδων τους. Να τους πουν ξεκάθαρα: όχι ξανά στο ίδιο έργο.
Αν αύριο η ΚΟΠ συνεχίσει να διοικείται από ανθρώπους του ίδιου συστήματος, με τη σιωπηρή συναίνεση των ομάδων, τότε οι φίλαθλοι που δεν αντέδρασαν θα είναι συνένοχοι. Όποιος σιωπά, συναινεί. Όποιος δεν απαιτεί αλλαγή, βοηθά στη διαιώνιση της παρακμής.
Υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχουν προτάσεις για άφθαρτα πρόσωπα, χωρίς σκιές, χωρίς δεσμεύσεις – όπως ο Χάρης Σαββίδης. Τώρα είναι η στιγμή να στηριχτούν τέτοιες επιλογές. Όχι αύριο. Όχι μετά την επόμενη «σφαγή».
Το ποδόσφαιρο δεν θα αλλάξει από μόνο του. Χρειάζεται φωνές. Πίεση. Θέληση. Από όλους. Όχι μόνο από «τους άλλους».
Η μπάλα, λοιπόν, είναι στα πόδια του κόσμου. Αν δεν σηκώσουμε το ανάστημά μας τώρα, μην έχουμε καμιά απαίτηση την επόμενη φορά που θα φωνάζουμε για «στημένα», για «εγκλήματα» και για «ντροπή». Θα είναι αργά — και αυτή τη φορά θα φταίμε κι εμείς.
