Απογοητευτική, αποκαρδιωτική. Όπως κι αν χαρακτηρίσει κάποιος την εμφάνιση της Ομόνοιας στο ντέρμπι κυπέλλου με τον Αποέλ είναι… μέσα. Η ομάδα μας έκανε μια βουτιά στο κενό, μάλιστα από ψηλά, αφού με τις εμφανίσεις που προηγήθηκαν είχε ανέβει πολύ ψηλά στη συνείδηση των οπαδών της και όχι μόνο. Αυτή δεν ήταν η Ομόνοια που κέρδισε προηγουμένως το χειροκρότημα. Οι ποδοσφαιριστές και η τεχνική ηγεσία αδίκησαν τους εαυτούς τους και παράλληλα πίκραναν τον κόσμο που πίστεψε σ’ αυτούς και ανέμενε πως, σ’ ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, μάλιστα απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο θα έδιναν το κάτι παραπάνω. Κι όμως, έμειναν στα ρηχά, η ομάδα δεν είχε ούτε αρχή ούτε τέλος, ιδιαίτερα μετά το πρώτο γκολ του αντιπάλου και κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Η Ομόνοια έχασε εύκολα με ένα βαρύ σκορ, ναι γιατί ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, όμως αυτή την ευκαιρία του την έδωσε σε μεγάλο βαθμό η ομάδα μας. Τον άφησε να κάνει το παιχνίδι του. Η τακτική δεν λειτούργησε, ενώ οι ποδοσφαιριστές ήταν άψυχοι, δεν είχαν το πάθος προηγούμενων αγώνων. Η παρουσία και η βαριά ήττα θα πρέπει να προβληματίσουν και η διακοπή του πρωταθλήματος δίνουν την ευκαιρία για ανασύνταξη. Η μόνη διέξοδος για ευρωπαϊκό εισιτήριο, πλέον, είναι μέσω πρωταθλήματος και εκεί θα πρέπει να δοθεί έμφαση. Ναι, η ομάδα του Καϊάφας θα κυνηγήσει τις όποιες πιθανότητες στον επαναληπτικό, όμως ένα 0-3 φαντάζει πολύ μεγάλο για να ανατραπεί. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές.
