Μικρό παιδί θυμάμαι στο σχολείο, πάντα γούσταρα με τα χίλια την ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Μια από τις πολλές ιστορίες στο μάθημα τον Θρησκευτικών που με έκαναν να ονειρεύομαι… Όπως και το τι θα γινόταν αν η Εύα δεν έτρωγε το μήλο (αχ ρε Εύα τι μας έκανες)!!
Σε κάθε περίπτωση… Η ιστορία το μικρούλη Δαβίδ που με την σφεντόνα του γονάτισε και σκότωσε τον παντοδύναμο Γολιάθ, ήταν πάντα συναρπαστική. Καθώς μεγάλωνα και οι ιστορίες των Θρησκευτικών άρχισαν πλέον να ξεθωριάζουν αλλά και να χάνουν την ‘μαγεία’ τους (σόρι Αρχιεπίσκοπε), η αντιπαράθεση του αδύναμου με τον παντοδύναμο δεν με άφηνε ποτέ ασυγκίνητο.
Με κίνδυνο λοιπόν να χαρακτηριστώ ως αιρετικός, θα παρομοίαζα την ψεσινή μεγάλη νίκη της Ισλανδίας επί της Αγγλίας ως ισάξια αυτής του Δαβίδ επί του Γολιάθ!
Είναι μια ιστορία που η ‘Θρησκεία του ποδοσφαίρου’ θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλάβει στην Παλαιά της Διαθήκη! Πως στον δαίμονα (σόρι ξανά God), ένα νησί των 300 χιλιάδων, με ποδοσφαιριστές που το μόνο που μπορείς να θυμάσαι είναι ότι τα επίθετα τους τελειώνουν σε …σον (Χάλντορσον, Σάιβαρσον, Άρνασον, Σίγκουρντσον, Σίγκτορσον κτλ), κατέβαλαν την πιο ιστορική Εθνική ομάδα της Ευρώπης! Γιατί ναι μεν, η Εθνική Αγγλίας, βρίσκεται σε συνεχόμενη ξηρασία τίτλων εδώ και δεκαετίες, αλλά η Premier League ζει και βασιλεύει! Τα αστέρια της ομάδας (Ρούνι, Χαρτ, Κέιν, Στέρλιγκ) είναι εκατομμυριούχοι αστέρες του ποδοσφαίρου!
Πως έγινε λοιπόν αυτό; Πως στα αλήθεια; Όταν μάλιστα στο 4ο λεπτό, ο Ισλανδός τερματοφύλακας ανέτρεψε εντελώς άτσαλα τον Στέρλιγκ και ο Ρούνι έβαλε την Αγγλία μπροστά πριν καλά καλά ξεκινήσει το ματς;
Οι Ισλανδοί αντιμετώπισαν τους Άγγλους επιστρατεύοντας κάθε μέσο ανταρτοπολέμου… Από μακρινά πλάγια άουτ, σε ψηλές μπαλιές… Αλλά στο δικό τους μισό γήπεδο, έπεφταν κορμιά! Πάρτε την μπάλα τους έλεγαν, κάντε επίθεση, αλλά γκολ δεν βάζετε! Και να σου ιδιαίτερα το 2ο ημίχρονο κάτι τυφλές αποκρούσεις στο πουθενά, που θύμιζαν παιχνίδι σε ποδοσφαιρική αλάνα…
Και οι Άγγλοι; Οι πολυδιαφημιζόμενοι αστέρες του Χόντσον; Εγκλωβίστηκαν σε ένα παιχνίδι που οι ίδιοι δημιούργησαν… Όσο έβλεπα τον Κέιν, να χτυπά φάουλ και κόρνερ στον γάμο του Καραγκιόζη, σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό… Τον Ρούνι να προσπαθεί να παίξει μπάλα, σαν να ήταν παιδάκι που πρώτη φορά ακουμπούσε τόπι… Τον Χαρτ, να θυμίζει τερματοφύλακα ακαδημιών στο δεύτερο γκολ των Ισλανδών! Τον Στέρλιγκ, να χάνει την μια μάχη μετά την άλλη από τον άγνωστο Ισλανδό μπακ, σε βαθμό που να διερωτάσαι, τι στο διάολο είδε η Σίτι και έδωσε 80 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει!!! Και τον Στάριτζ να μην ξέρει αν παίζει σε προημιτελικό Euro ή street football…
Τελικά, οι μεγάλες ιστορίες, γράφονται με τον πιο απλό τρόπο… Η παρέα, η ομάδα, το πάθος, η δύναμη, το σθένος! Όλα αυτά που παρέθεσαν ψες μια χούφτα ψαράδες απέναντι σε ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό έθνος. Που κατέβηκε για να κερδίσει το παιχνίδι, με υπεροψία, απειθαρχία και ‘ψευδαίσθηση υπεροχής’…
Δεν θα τολμήσω να εξάγω συμπεράσματα από αυτό το παιχνίδι… Αυτό το αφήνω στον κάθε ‘καθηγητή ποδοσφαίρου’ που σχολιάζει μαζί με τον Αντρέα Πογιατζή τα παιχνίδια του Euro (έλεος πιον δηλαδή). Όπως τον μεγάλο Μαλέκκο που είπε στο ημίχρονο ψες, πως ότι κι’ αν γίνει η Αγγλία θα το πάει το ματσάκι…
Απλά και ταπεινά σημειώνω ότι ψες γράφτηκε ένα ποδοσφαιρικό έπος... Μια ιστορία, που δίνει δικαίωμα στο όνειρο… Και αποδεικνύει ότι με πολλή και σκληρή δουλειά, με καθαρό μυαλό και προσήλωση στον στόχο, τα πάντα είναι δυνατά!
ASTERIX
