Το Τείχος των Δακρύων ή αλλιώς το Δυτικό Τείχος είναι ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της ‘Ιερής Πόλης’, των Ιεροσολύμων δηλαδή. Στην πραγματικότητα τα υπολείμματα του τείχους περιέβαλαν τον μνημειώδη ναό που έχτισε ο βασιλιάς Ηρώδης, στην ίδια τοποθεσία με αυτή που είχε κτίσει τον περίφημο ναό του ο βασιλιάς Σολομώντας το 960 π.Χ.
Από το 16ο αιώνα, κατά την Οθωμανική Περίοδο, το Δυτικό τείχος έγινε κύριος τόπος προσκυνήματος των Εβραίων όπου θρηνούσαν την απώλεια του ναού τους, γι’ αυτό και ξένοι παρατηρητές το ονόμασαν Τείχος των Δακρύων. Οι πιστοί που προσέρχονται στο Τείχος των Δακρύων μπορεί να σταθούν εκεί όρθιοι και να προσεύχονται σιωπηλά για ώρες, συχνά ταλαντευόμενοι, ή να καθίσουν πιο πίσω σε κάποια καρέκλα. Ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του τείχους σφηνώνουν μικρά χαρτάκια με γραπτές προσευχές. Η αποχώρησή τους γίνεται με βήματα προς τα πίσω.
Τι σχέση έχει τώρα το τείχος των δακρύων με την Μπεϊτάρ και τον επαναληπτικό στο ΓΣΠ; Απολύτως καμία! Πέραν από τον τρόπο που άπαντες στην ΟΜΟΝΟΙΑ θα πρέπει προσεγγίσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι!
Ο πρώτος αγώνας ανήκει στο παρελθόν. Η ΟΜΟΝΟΙΑ κατάφερε να χάσει με 1-0 στο στάδιο ‘Τέντι’ κάνοντας σωρεία αγωνιστικών λαθών, την ίδια στιγμή που απώλεσε σημαντικές ευκαιρίες για να πετύχει ένα (καθοριστικό πιθανότατα) γκολ. Από εκεί και πέρα, οι επόμενες ημέρες δεν μπορούν να αναλωθούν σε ‘κλάματα’, προσευχές και κτυπήματα του κεφαλιού μας στον τοίχο!
Την πρόκριση στο ΓΣΠ οφείλουμε να την πάρουμε εμείς!! Πρώτα και κύρια γιατί έχουμε ένα αντίπαλο στα μέτρα μας. Μια ομάδα, που μπορούμε με άνεση να περάσουμε. Γιατί την πρόκριση την θέλουμε πολύ περισσότερο από αυτούς. Από εκεί και έπειτα, παίζουμε στην έδρα μας, μπροστά στο κοινό μας και οφείλουμε πρώτα και κύρια να δώσουμε και την ψυχή μας στο γήπεδο.
Δεν λέμε ότι το παιχνίδι είναι εύκολο. Κάθε άλλο. Όμως χρειάζεται να ακολουθήσουμε την απλή συνταγή της πρόκρισης στο ΓΣΠ. Πρώτα και κύρια, η ομάδα να παρουσιαστεί πανέτοιμη στο γήπεδο. Συγκέντρωση, αυτοπεποίθηση, πάθος. Να κυνηγήσουμε κάθε μπαλιά, να κάνουμε ευκαιρίες, να τους δείξουμε (τους Ισραηλινούς) πιο είναι το αφεντικό. Μετά θέλουμε ένα γήπεδο καμίνι, γεμάτες κερκίδες, πίστη στην πρόκριση. Ακριβώς όπως έγινε και στον αγώνα με τους Αρμένιους της Μπάνατς. Όπου η ομάδα πελαγοδρομούσε στο γήπεδο, αλλά η κερκίδα ήταν δίπλα της και την στήριζε, ιδιαίτερα στα δύσκολα κομμάτια του παιχνιδιού.
Την ίδια στιγμή, υπάρχει και η ευθύνη. Αλίμονο, αν η ΟΜΟΝΟΙΑ αποκλειστεί από αυτή την ομάδα. Οι συνέπειες αγωνιστικά, οικονομικά και ψυχολογικά θα είναι τεράστιες. Κάρβερ και Νταμπίζας έχουν την ευθύνη να παρουσιάσουν μια ομάδα καθόλα έτοιμη στον επαναληπτικό. Να εντοπίσουν τις αδυναμίες, να κάνουν τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις και να πάρουν νίκη-πρόκριση στην έδρα μας. Οι δικαιολογίες στο ποδόσφαιρο, αποτελούν τον εύκολο δρόμο. Οι Νταμπίζας και Κάρβερ ήξεραν πολύ καλά τι θα ακολουθούσε με την αναδιάρθρωση του ρόστερ και την αλλαγή του αγωνιστικού συστήματος. Όμως με τις κληρώσεις που έχουμε και την δυνατότητα που ανοίγεται μπροστά μας να πάμε μέχρι τα playoff του ΕuropaLeague, θα ήταν ποδοσφαιρική αποτυχία (που ισοδυναμεί με αυτοκτονία) να μην πάρουμε την πρόκριση την ερχόμενη Πέμπτη στο ΓΣΠ.
Την ίδια στιγμή που υπάρχει πίστη και προσδοκία στο πράσινο στρατόπεδο, είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν και απαιτήσεις. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για άλλες χαμένες ευκαιρίες, ιδιαίτερα με αντιπάλους όπως η Μπεϊτάρ.
Ήδη η αντίστροφη μέτρηση για το παιχνίδι έχει αρχίσει. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να σκοράρει την ίδια στιγμή που πρέπει να προστατεύσει με μεγαλύτερη προσήλωση και με πολύ λιγότερα λάθη, τα νώτα της. Το γνωρίζουμε πολύ καλά και το κάναμε αρκετές φορές στο παρελθόν.
Ας δώσουμε λοιπόν την μεγάλη μάχη την επόμενη Πέμπτη στο ΓΣΠ. Ας κάνουμε το γήπεδο καμίνι. Ας δώσουμε φτερά στους ποδοσφαιριστές μας για να πετύχουν τον στόχο τους. Και ας στείλουμε πίσω στα Ιεροσόλυμα τον Μπεν Σιμόν και την παρέα του, για την καθιερωμένη Εβραϊκή προσευχή στο Τείχος των Δακρύων…
