17 Νοεμβρίου σήμερα… 47 χρόνια από την ηρωϊκή εξέγερση του Πολυτεχνίου. Εκεί που οι φοιτητές του Πολυτεχνείου έπεξαν την ζωή τους κορόνα – γράμματα, για να επανέλθει η Δημοκρατία και η Ελευθερία στην Ελλάδα. Για να πέσει το τότε φασιστικό καθεστός της Χούντας που ετσιθελικά Κυβερνούσε τότε την Ελλάδα.
Εκεί που νεαρά παιδιά αψήφισαν τον θάνατο και ύψωσαν τα στήθη τους ενάντια στον φασισμό.
Το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να θυμίζουμε αυτή την ηρωϊκή αντίσταση των φοιτητών του Πολυτεχνείου στην Ελλάδα, έτσι ώστε να παίρνουμε τα μηνύματα τους και να τα αφομοιώνουμε στην δίκη μας πραγματικότητα, στην δίκη μας κοινωνία.
Μυνήματα αντίστασης σε κάθε τι που κουρελιάζει τα όνειρα μας. Τα όνειρα των νέων ανθρώπων
Υ.Γ1 «ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ” AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ” AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους “μαυροσκούφηδες”, στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα “παλιοκουμμούνια”, όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »
Η απολογία του οδηγού του τανκς που κατεδάφισε την πύλη του Πολυτεχνείου…. Μια πράξη που έγινε ο εφιάλτης της ζωής του
