Mια πολύ ενδιαφέρον συνέντευξη από τον γιο του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή της ομάδας μας Νίκου Πατίκκη στην ιστοσελίδα filathlos365.com.cy.
Διαβάστε την αυτούσια:
Γιος του μεγάλου και παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Νίκου Πατίκκη. Μπορεί να μην τον κέρδισε το ποδόσφαιρο, όπως τον πατέρα του που πρόσφερε μπόλικο θέαμα και πολλές δόξες με το τριφύλλι στο στήθος, ωστόσο τον «κέρδισε» το futsal.
«Έχει περισσότερη ένταση και τακτική. Σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο χρειάζεσαι πιο γρήγορη σκέψη, πιο γρήγορα πόδια, πιο καλή τεχνική και όσο είσαι μέσα να συμμετέχεις συνέχεια στο παιχνίδι», αναφέρει χαρακτηριστικά στον Filathlos, o Σάκης Παττίκης.
Ο 37χρονος που ασχολείται εδώ και 14 ολόκληρα χρόνια με το άθλημα, που σήμερα αγωνίζεται στην ομάδα του Αραράτ, «κρούει» τον κώδωνα του κινδύνου και κάνει έκκληση να «ξαναγεννηθεί» το futsal, που σιγά-σιγά αργοπεθαίνει. «Αν δεν το πάρουν πολύ σοβαρά στη ΚΟΠ, πιστεύω πολύ δύσκολα θα έχει futsal του χρόνου».
Σάκη, πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το futsal;
Έπαιζα ποδόσφαιρο από μικρός στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Μετά πήγα Αγγλία για σπουδές και το καλοκαίρι που επέστρεψα πήγα σε ένα τουρνουά futsal. Εκεί με είδε ο γυμναστής της City, ομάδα futsal της πρώτης κατηγορίας. Τότε, το 2011, είχε 3 κατηγορίες από 12 ομάδες. Μου είπε οτι είμαι καλός και να πάω να δοκιμάσω. Εγώ νόμιζα οτι το futsal ήταν αυτό που παίζουμε στα γήπεδα futsal που όλοι ξέρουμε. Δεν ήξερα οτι είχε πρωτάθλημα κανονικό που παίζουν στο παρκέ! Έτσι πήγα, μου άρεσε και έμεινα.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι και σε ποιες ομάδες αγωνίστηκες;
Από το 2011. Ξεκίνησα από τη City. Μετά Αριων Εργατών, στη ΣΠΕ λίγους μήνες και Αετό Σολιάς. Στον Αετό ήταν που ακούστηκε λίγο το όνομα μου μιας και εκείνη τη χρονιά βρήκα δίχτυα 29 φορές! Μετά ΑΕΛ – σε μια δύσκολη χρονιά που με ωφέλησε και με δυνάμωσε και ακολούθως 4 χρόνια στον Εθνικό Λατσιών. Εκεί ήταν που βρήκα τη ταυτότητα μου, ωρίμασα, κάναμε σπουδαία πράγματα με την ομάδα, έκανα φίλους που έχω ως σήμερα και έτσι η ομάδα αυτή έχει ξεχωριστή θέση μέσα στη καρδιά μου. Μετά έκλεισε ο Εθνικός και τότε μαζί με άλλους 3 συμπαίχτες πήγαμε στην ΑΕΚ Λάρνακας για 2 χρόνια. Οι άνθρωποι στην Λάρνακα ήταν κύριοι μαζί μας και αυτό έχουμε να το λέμε. Μετά πέρασα λίγους μήνες από την ΟΜΟΝΟΙΑ και τώρα είναι ο δεύτερος μου χρόνος στον Αραράτ.
Απ’οτι γνωρίζουμε, είσαι ο γιος του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, κυρίου Νίκου Πατίκκη. Πιστεύεις σε επηρέασε ο πατέρας σου στο να ασχοληθείς με το futsal και τον αθλητισμό;
Ναι, δόξα το Θεό αυτό το «γιος του Πατίκκη» με συνοδεύει χρόνια (γέλια). Του πατέρα μου δεν του αρέσει το futsal. Είναι καθαρά ποδοσφαιρόφιλος. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από μικρός με στήριζε στις αποφάσεις μου όμως πάντα ήταν ξεκάθαρο σπίτι πως προτεραιότητα είχε το σχολείο. Μάλιστα όταν τύχαινε να φέρω κάποιο χαμηλό βαθμό στο σχολείο, η «τιμωρία» μου ήταν να μην με πάρει προπόνηση. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω είχα το γονίδιο έτσι δεν χρειάστηκε ποτέ να με πιέσει ώστε να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό γενικά. Η μεγαλύτερη του έγνοια, όμως, ήταν να γινώ καλός άνθρωπος και να σπουδάσω στο εξωτερικό, κάτι που ήθελαν και οι δυο μου γονείς αλλά λόγο του πολέμου και της προσφυγιάς δεν τα κατάφεραν…
Πως και δεν ακολούθησες τα χνάρια του και προτιμήσεις το futsal;
Στην επιστροφή μου στη Κύπρο, μάλλον, θα ασχολούμουν με το ποδόσφαιρο όμως όπως σας είπα, και ήρθε το futsal εντελώς τυχαία και με κέρδισε περισσότερο. Έχει περισσότερη ένταση και τακτική. Επειδή είναι, ουσιαστικά, ποδόσφαιρο σε πολύ μικρότερο χώρο, άρα γίνονται όλα πιο γρήγορα. Σε σύγκριση με το ποδόσφαιρο χρειάζεσαι πιο γρήγορη σκέψη, πιο γρήγορα πόδια, πιο καλή τεχνική και όσο είσαι μέσα να συμμετέχεις συνέχεια στο παιχνίδι. Κάνεις περισσότερες επαφές με τη μπάλα και τον αντίπαλο.
Που υστερεί το συγκεκριμένο άθλημα στην Κύπρο;
Είναι τεράστιο θέμα. Να σας πω την αλήθεια, τα σκέφτηκα πολλές φορές και έχω άποψη. Συχνά όμως κάνω αυτοκριτική και λέω πως ακόμα βλέπω τα πράγματα από την οπτική μεριά του παίχτη και όχι του διοικούντα ή του σπόνσορα ή της ομοσπονδίας άρα ίσως τα βλέπω εκ του ασφαλούς και με αφέλεια. Όμως, για να καταλήξουμε 4 ομάδες σημαίνει όλοι αυτοί κάτι έκαναν πολύ λάθος άρα με το δίκαιο μας να τους κρίνουμε. Το νούμερο ένα πρόβλημα κατ’ εμένα είναι οι υποδομές. Δεν υπάρχουν κατάλληλα γήπεδα.
Και εξ’ όσο γνωρίζω αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο του futsal αλλά και άλλων αθλημάτων που προπονούνται σε κλειστά. Για παράδειγμα, αυτή την περίοδο ανακαινίζεται το κλειστό Σπύρος Κυπριανού στην Λεμεσό. Θα δαπανηθούν πολλά εκατομμύρια να γινεί ένα γήπεδο στολίδι ώστε να φιλοξενήσει για λίγες μέρες μόνο το EuroBasket. Και σε αυτό το σημείο ρωτώ, πως είναι δυνατό να μην έχουν οι αθλητές μας γήπεδα να προπονηθούν και να δαπανούμε εκατομμύρια για μόνο ένα γήπεδο;
Δείτε Επίσης ΚΟΠ : Δωρεάν η είσοδος στους αγώνες της Εθνικής με Λετονία και Σερβία
Δεν θα ήταν πιο σοφό με τον ίδιο προϋπολογισμό να φτιάξουμε άλλα 10-20 γήπεδα σε όλες τις πόλεις; Να δούμε πρώτα «το σπίτι μας» και μετά να κάνουμε έξοδα πολυτέλειας!! Επίσης, κάτι που δεν μου αρέσει είναι που το Κυπριακό futsal – ένα ερασιτεχνικό άθλημα – είναι πλέον και στα στοιχήματα. Δεν θέλω να επεκταθώ όμως σε αυτό. Έχω γενικά την αίσθηση οτι η ομοσπονδία δεν καίγεται να αναπτύξει το άθλημα και οτι συχνά οι διοικούντες των ομάδων έχουν τη δική τους προσωπική ατζέντα για να είναι εκεί. Ως εκ τούτου, οι ομάδες κλείνουν η μια μετά την άλλη.
Τι εισηγείσαι για να αλλάξουν αυτά τα δεδομένα;
Εισηγούμαι να δοθούν κίνητρα σε ομάδες να ανοίξουν. Γίνεται να μην έχει Απόλλωνα; Αποελ; Ανόρθωση; Σαλαμίνα; Ολυμπιακό; Αν ήμουν εγώ η ομοσπονδία και ενδιαφερόμουν πραγματικά, θα καλούσα αυτές τις ομάδες μέσα και να τους ρωτήσω τί θέλουν ώστε να συμμετέχουν. Απλά μια συνάντηση να βολιδοσκοπήσω. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε, για να είμαι δίκαιος. Βλέπω όμως το αποτέλεσμα. Κίνητρα μπορούν να δοθούν μέσο της ομοσπονδίας είτε μέσο κάποιου μεγάλου σπόνσορα που θα συνεργαστεί, όπως είναι η Coca-Cola στο Κύπελλο ποδοσφαίρου. Να γίνουν ακαδημίες έτσι ώστε κάθε ομάδα να έχει 50-100 νεαρούς που ασχολούνται με αυτό το άθλημα. Στη Βραζιλία μέχρι τα 14 τους τα παιδιά παίζουν futsal και μετά επιλέγουν αν θα συνεχίσουν ή αν θα παν στο ποδόσφαιρο. Έτσι οι Βραζιλιάνοι γίνονται παίχτες επιπέδου κυρίως λόγο της φουτσαλικής τους παιδείας.
Στην Κύπρο υπάρχουν πολλές ακαδημίες που οι ομάδες μας θα μπορούσαν να προσεγγίσουν ώστε να συνάψουν συμφωνίες και να κάνουν παρόμοιο μοντέλο με τη Βραζιλία. Αυτό σίγουρα θα ωφελήσει και το ποδόσφαιρο μας, όχι μόνο το futsal. Καλό θα ήταν επίσης αν χαλαρώσει λίγο η ΚΟΠ με τα προστύμματα ώστε να δώσει ανάσες στις ομάδες, αν και αυτό δεν είναι game changer. Γενικά, δεν είναι λεφτά που χρειάζονται αλλά όρεξη και θέληση να κτιστεί το άθλημα από την αρχή. Δηλαδή ακαδημίες και υποδομές. Θα πάρει χρόνια όμως αν το πάρουμε απόφαση θα έχουμε σίγουρα θεαματικά αποτελέσματα.
Υπάρχει ενδιαφέρον από αθλητές για το futsal ή πλέον έχουν στραφεί στο ποδόσφαιρο;
Ενδιαφέρον υπάρχει. Ομάδες είναι που δεν υπάρχουν!
Άρα κινδυνεύει το άθλημα προς εξαφάνιση…
Δυστυχώς κάθε πέρσι και καλύτερα. Σε περίπου ένα μήνα τελειώνει η σεζόν. Μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη είναι τουλάχιστον 5 μήνες. Αν δεν το πάρουν πολύ σοβαρά στη ΚΟΠ, πιστεύω πολύ δύσκολα θα έχει futsal του χρόνου.
Πως περνάς στον Αραράτ;
Στον Αραρατ είμαι ήρεμος. Πλέον στα 37 μου θέλω να το απολαμβάνω όσο μπορώ, γιατί μια μέρα δεν θα το έχω και σίγουρα θα το πεθυμήσω. Είναι και το κλίμα στα αποδυτήρια άψογο. Το παλεύουμε. Είμαστε η μόνη ομάδα χωρίς ξένους άρα αντιλαμβάνεστε πως κάθε βδομάδα δίνουμε άνισο αγώνα. Εντούτοις, ο Αραράτ είναι μια παραδοσιακή δύναμη στο Κυπριακό futsal και οι πιο παλιοί στο χώρο το ξέρουν καλά αυτό.
Έρχονται οι φίλαθλοι στον Αραράτ να σας στηρίξουν;
Ναι, κυρίως φίλοι και οικογένειες των παιχτών αλλά είναι και κάποιοι σταθεροί Αρμένιοι που στηρίζουν την ομάδα της κοινότητας τους και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε.
Σάκη, ο πατέρας σου πρόσφερε πολλά στα κυπριακά γήπεδα και «άφησε» την δική του ιστορία αλλά και σφραγίδα στην Ομόνοια. Πως νιώθεις που είσαι ο γιος του;
Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων. Κοιτάξτε, ο κόσμος ξέρει το Νίκο Πατίκκη τον ποδοσφαιριστή. Εγώ όμως τον γνωρίζω ως άνθρωπο και ως πατέρα. Το πιο σπουδαίο πράγμα επάνω του είναι που κέρδισε τόσους τίτλους και τόση πολλή δόξα αλλά ποτέ μα ποτέ δεν «ψωνίστηκε». Παρέμεινε ταπεινός, αυθεντικός και καλόψυχος. Πρέπει να έχεις Θεό μέσα σου ώστε να μην σε αλλάξουν τα λεφτά και η δόξα. Έχουμε ιδιαίτερη σχέση και τον αγαπώ!
Ποια είναι η πολυτιμότερη συμβουλή που σου έχει δώσει;
Συμβουλές πολλές. Πάντα με συμβούλευε να μην τα παρατάω εύκολα, να δουλεύω πιο σκληρά από τους άλλους, να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι ειλικρινής, να είμαι προσγειωμένος. Να μην υποτιμώ και να μην υπερτιμώ κανένα. Μια παροιμία που μας λέει συχνά είναι «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό». Γενικά, είναι τις φιλοσοφίας πως πρέπει να είμαστε ταπεινοί γιατί ότι μας δώσει ο Θεός μπορεί ανά πάσα στιγμή και να μας το πάρει πίσω.
Με τι άλλο ασχολείσαι επαγγελματικά;
Δουλεύω σε μια πολυεθνική εταιρία και ασχολούμαι με οικονομικά και επενδύσεις, όπως ήταν και τα πτυχία μου.
