Στην ΟΜΟΝΟΙΑ πίστευαν πως φέτος που έφτασαν τα πράγματα στο απροχώρητο με μόλις 4 ομάδες να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα φούτσαλ τα πράγματα στον χώρο θα άλλαζαν.
Η ΚΟΠ θα έδινε περισσότερη σημασία στο τι γίνεται στα παιχνίδια, οι διαιτητές να σταματούσαν να κάνουν χατίρια επειδή φοβούνται, και ότι τέλος πάντων τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα.
Δυστυχώς στους δύο ημιτελικούς Κυπέλλου με την ΑΕΛ και στους τελικούς πρωταθλήματος, το άθλημα φόρεσε το αληθινό του προσωπίο.
Δεν θα αναλωθούμε τι έγινε χθες, τι έγινε την περασμένη βδομάδα στην Λεμεσό, τι έγινε στον ημιτελικό Κυπέλλου. Θα πούμε μόνο πως όταν ο Τσακανιάς (αρχηγός της ΑΕΛ) δεν έχει τιμωρηθεί αυταπάγγελτα από τον Αθλητικό Δικαστή με τουλάχιστον 6 μήνες αποκλεισμό μετά την γρονθιά που έδωσε στον επαναληπτικό Κυπέλλου στον Λακκούφη, τότε τι να συζητάμε. Αυτή είναι η σημασία που δίνουν στο άθλημα κάποιοι.
Για να μην τα πολυλογούμε οι άνθρωποι του φούτσαλ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, που τρέχουν μέρα νύχτα να βρουν λεφτά για να κρατήσουν την ομάδα ζωντανή, έχουν φτάσει στα όρια τους. Πλέον είναι πολύ ορατό, πιο ορατό από ποτέ, η ΟΜΟΝΟΙΑ να αναστήλει την λειτουργία του τμήματος την νέα χρονιά. Και ας κάνουν πρωτάθλημα με τρεις ομάδες, αν θέλουν ας παίζουν μόνοι τους. Έτσι κι αλλιώς ελπίδα δεν υπάρχει καμία!
