Τέσσερις ήττες σε εννιά αγώνες είναι πολλές, πάρα πολλές, για την ομάδα που λέγεται Ομόνοια. Δυστυχώς, η ομάδα μας πάει από το κακό στο χειρότερο και πρέπει οι αρμόδιοι, διοικούντες, προπονητές και παίκτες να βρουν τον τρόπο να την ανεβάσουν και πάλι εκεί που θέλει να την βλέπει ο περήφανος Ομονοιάτης. Αν υπάρχουν οι δυνατότητες είναι κάτι που θα φανεί στην πορεία, μέσα από τους αγώνες.
Απ’ ότι φαίνεται, αφού καθρέφτης πάντοτε είναι το γήπεδο, οι δυνατότητες είναι συγκεκριμένες. Κάποιος πιθανό να πει, «μα αφού στην Ευρώπη αποδώσαμε καλό ποδόσφαιρο, φθάσαμε ένα βήμα από την είσοδό μας στους ομίλους».
Σωστά, όμως, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι, στους δυο πρώτους γύρους, με Μπούντουτσνοστ και Μέταλουργκ, οι αντίπαλοί μας ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων. Όσον αφορά στην Ντιναμό, από τη μια ο ενθουσιασμός μας και από την άλλη η πιθανή υποτίμηση των Ρώσων, έβγαλαν την εικόνα που όλοι θυμόμαστε.
Τελικά, η Ευρώπη έκανε μεγάλο κακό. Γιατί; Επειδή από τη μια χάσαμε την πρόκριση όπως την χάσαμε και από την άλλη γιατί πιστέψαμε πως οι δυνατότητες της ομάδας είναι μεγάλες. Αν τα πιο πάνω τα αμφισβητούν οι παίκτες και ο προπονητής, ας τα διαψεύσουν με τις εμφανίσεις τους στο μέλλον. Η μπάλα είναι στα πόδια τους.
