Όι σκέψεις του Γιώργου Σεραφείμ για τα όσα συνέβησαν χθες έξω από τα γραφεία του Σωματείου μας όπως τα δημοσίευσε στο προσωπικό του λογαριασμό στο facebook σήμερα.
Αξίζει να διαβαστεί.
“Tον Μάιο του 1948 ο ΑΠΟΕΛ αποβάλλει τους αριστερούς ποδοσφαιριστές του γιατί διαμαρτυρήθηκαν για την ανάμειξη του σωματείου, παρα το καταστατικό του, στα τότε πολιτικά δρώμενα στην Ελλαδα, μεταφέροντας το εκεί συγκρουσιακό κλίμα, και στον αθλητισμό στην Κύπρο. Οι ποδοσφαιριστές που αποβλήθηκαν αρχικά για τρεις μήνες ήταν οι Τσιαλής, Γωγάκης, Χ”Βασιλείου, και Γ.Χριστοδούλου. Ο δε Κώστας Λυμπουρής αποβλήθηκε για πάντα. Ένα μήνα μετά γεννιέται ένα σωματείο. Οι πιο πάνω, μαζί με άλλους, το στελεχώνουν και ποδοσφαιρικά. Αποφασίζεται το όνομα του.Ένα όνομα σύμφωνο με το σκοπό του: ΟΜΟΝΟΙΑ. Ο Λυμπουρής γίνεται αρχηγός της. Η ΚΟΠ αρνείται να την εντάξει στο δυναμικό της. Όπως και άλλα σωματεία που ιδρύθηκαν με παρόμοιο τρόπο στις άλλες πόλεις. Διοργανώνουν δικό τους πρωτάθλημα. Όταν με την πάροδο χρόνων το πρωτάθλημα ενοποιείται, η ΟΜΟΝΟΙΑ αρχικά δεν μεσουρανούσε ποδοσφαιρικά. Μάλιστα, υπάρχουν και αρκετές μεγάλες ήττες στην ιστορία της. Πέρασαν πολλά χρόνια για να μπορέσει να κατακτήσει το πρώτο της πρωτάθλημα. Αυτό δεν επηρέαζε ποσώς την αγάπη του κόσμου σε αυτή. Ο κόσμος την ακολουθούσε και στις καλές μέρες και στις κακές. Η Ομονοια ήταν το σύμβολο της αντίστασης του στις αδικίες της ζωής που βίωνε καθημερινά σε δύσκολες κοινωνικά εποχές. Ο Λυμπουρής ήταν άνθρωπος μαχητής. Έδινε τα πάντα στο γήπεδο. Αυτό μου έχουν πει πολλοί αυτόπτες μάρτυρες της εποχής. Ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος. Θυμάμαι, στο λεύκωμα της Ομόνοιας αναφέρεται περιγραφή ενός παιγνιδιού της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με τους τότε πανίσχυρους Σκωτς Γκαρτς. Η ΟΜΟΝΟΙΑ υπεράσπιζε σε αυτό το παιγνίδι όχι μόνο την ομάδα μας, αλλά το κυπριακό ποδόσφαιρο και την τιμή της Κύπρου. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχανε με διαφορά ενός τέρματος μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ο Λυμπουρής δεν τα έβαζε κάτω. Ισοφάρισε το παιγνίδι κυριολεκτικά στα τελευταία δευτερόλεπτα με γκολ σχεδόν από το κόρνερ! Μια φορά θυμάμαι, παιδί στο σπίτι του, του απάγγειλα την περιγραφή της εποχής του γκολ του, στο παιγνίδι, την οποία πήρα από το λεύκωμα της Ομόνοιας και την είχα αποστηθίσει. Συγκινήθηκε και δάκρυσε. Τον μακαρίτη τον Λυμπουρή τον σέβομαι και τον εκτιμώ απεριόριστα. Όχι πρωτίστως γιατί ήταν Πρόεδρος της Ομόνοιας όταν η Ομόνοια έπαιρνε τίτλους. Αλλά διότι δεν τα έβαζε κάτω στους δύσκολους καιρούς. Όταν η ομάδα δεν έπαιρνε τίτλους. ‘Οπως σέβομαι απεριόριστα και όσους σε δύσκολους καιρούς ανάλαβαν και αναλαμβάνουν πάντα συνειδητά και με πλήρη επίγνωση του προσωπικού κόστους και ανιδιοτελώς να κρατήσουν το σωματείο εν ζωή και να το οδηγήσουν με υπομονή σταδιακά εκεί που πρέπει. Από εκεί που λάθη άλλων το έστειλαν. Σε εποχές που το χρήμα έχει αλλάξει πολλά στο ποδόσφαιρο. Και η έλλειψη χρήματος και τα αβάσταχτα χρέη δυσκολεύουν κατά πολύ την εκπλήρωση στόχων. Και οι παίκτες της, πλέον, δεν είναι επί το πλείστο βγαλμένοι από τα σπλάχνα του κόσμου της, για να κατανοούν τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν όταν μπαίνουν στο γήπεδο. Αν τρίζουν τα κόκαλα του Λυμπουρή; Αν τρίζουν, αυτά θα είναι από συνθήματα που γράφουν άσκεφτα και ανιστόρητα κάποιοι (που απογοητεύονται εύκολα και παρασύρονται ακόμη ευκολότερα από τον πρώτο τυχόντα) σε χαρτόνια και τοιχοκολλούν στο σωματείο. “Με μικρά γράμματα”. Αν κάποιοι θέλουν να μάθουν ποιος ήταν ο Λυμπουρής, πως σκεφτόταν και τι εκπροσωπούσε και πρέσβευε, ας κοπιάσουν στο γραφείο μου. Θα τους δώσω μαρτυρία από πρώτο χέρι. Από αυτά που μου έλεγε σπίτι του. Που ξέρω ποιος ήταν; Ο Λυμπουρής με βάφτισε, ήταν ο τατάς μου. Και ο Δώρος Σεραφείμ επαγγελματικός -και όχι μόνο- συνεργάτης, σύντροφος και φίλος του για πολλές δεκαετίες. Καλημέρα σε όλους.”
