Η κανονική περίοδος και του φετινού πρωταθλήματος ολοκληρώθηκε, με την ΟΜΟΝΟΙΑ να τερματίζει στην 5η θέση της βαθμολογίας. Η ομάδα μας έχει ήδη αποκλειστεί από το κύπελλο και έχοντας πλέον ως μοναδικό στόχο την εξασφάλιση ενός Ευρωπαϊκού εισιτηρίου ρίχνεται μεθαύριο Δευτέρα στην μάχη των Playoffs.
H βαθμολογική απόσταση που την χωρίζει από την ΑΕΛ και την τέταρτη θέση είναι διαχειρίσημη, με ένα μόνο βαθμό να αποτελεί την διαφορά στην βαθμολογική συγκομιδή. Το θέμα όμως είναι ότι η τέταρτη θέση, εξασφαλίζει βαθμολογικό εισιτήριο μόνο αν το Αποέλ ή ο Απόλλωνας στεφθούν κυπελλούχοι. Άρα η ΟΜΟΝΟΙΑ θα πρέπει να κυνηγήσει με πάθος και ζέση τόσο τους γαλαζοκίτρινους της Λεμεσού, όσο και την ΑΕΚ Λάρνακας για το βήμα παραπάνω.
Και όλα αυτά, ενώ η ομάδα μας βρίσκεται σε αναζήτηση τεχνικής ηγεσίας από την μια, ενώ θα πρέπει να ζήσει και με τις δεδομένες αγωνιστικές της αδυναμίες από την άλλη.
Τι πραγματικά όμως πήγε λάθος στην φετινή χρονιά; Γιατί εκεί που περιμέναμε το βήμα παραπάνω ήρθε ακόμα μια προβληματική σεζόν;
Η αλήθεια είναι απλή και μπορεί κάλλιστα να αποτυπωθεί σε μερικές λέξεις. Η ΟΜΟΝΟΙΑ πλήρωσε τεράστιο τίμημα για τα αχρείαστα ρίσκα που πήρε ο Νίκος Νταμπίζας, αλλά και τις εμμονές του στις δικές του απόψεις.
Θα μπορούσε ο Νταμπίζας να επιλέξει ένα δρόμο πιο ομαλό. Να στηρίξει τον Βλάνταν Μιλόγιεβιτς στην δουλειά που έκανε και να τον βοηθήσει να βελτιώσει την ΟΜΟΝΟΙΑ, με ποδοσφαιριστές σε θέσεις όπου υπήρχαν κενά. Αντί αυτού, ο Νταμπίζας, έβαλε κάτω επιτακτικά τα δικά του θέλω.
Έθεσε ως προτεραιότητα να έρθουν στην ομάδα δικοί του άνθρωποι και ποδοσφαιριστές της δικής του επιλογής. Ταυτόχρονα, από το περασμένο καλοκαίρι, αποφάσισε να αλλάξει και το αγωνιστικό σχήμα της ομάδας, επιβάλλοντας ένα νέο σύστημα με βάση το 4-4-2 και τον ρόμβο. Άλλο ένα αχρείαστο ρίσκο, για μια ομάδα που έδειξε να μην χρειάζεται και τόσο μια αγωνιστική αναμόρφωση.
Ουσιαστικά ο Νίκος Νταμπίζας επέλεξε να χτίσει μια ομάδα από την αρχή. Σε ένα χρονικό σημείο, που η ΟΜΟΝΟΙΑ θα έπρεπε να αποφύγει τα αχρείαστα ρίσκα. Σε μια χρονική συγκυρία που η ΟΜΟΝΟΙΑ θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί την Ευρωπαϊκή της πορεία, για να αυξήσει τα έσοδα της, αλλά και να αρχίσει σταδιακά να ανανεώνεται. Πάνω σε στέρεες βάσεις. Δεν πετάς για παράδειγμα μια προσωπικότητα όπως ο Νούνο Ασίς στον κάλαθο με τα σκουπίδια. Η ηγετική του παρουσία είναι απαραίτητη όχι μόνο στο γήπεδο αλλά και στα αποδυτήρια, στο προπονητικό κέντρο, στην κοινωνία γενικότερα. Γιατί δηλαδή να τον θυμηθούμε τώρα, ξαφνικά; Δεν πετάς το κεντρικό αμυντικό σου δίδυμο έτσι απλά… Χωρίς να εξασφαλίσεις τουλάχιστον ισάξιους αντικαταστάτες… Δεν διώχνεις τον Γιωργαλλίδη, για να φέρεις τον Κρέσιτς, τον Κότσαρη, τον Μπαντή και ξανά τον Κρέσιτς… Κάνεις μια πιο ορθολογιστική διαχείριση και γεμίζεις την ομάδα εκεί που πραγματικά έχει ανάγκες.
Ο Βλάνταν Μιλόγιεβιτς αποτελούσε μια πολύ καλή επιλογή για τον πάγκο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Δεν ήταν σίγουρα ο σούπερ αλάνθαστος coach. Αλλά ήταν ένας νέος, ταλαντούχος και φιλόδοξος προπονητής, που κατανόησε το DNA της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αλλά και σεβάστηκε όσο λίγοι τον κόσμο και την ιστορία της. Αδικήθηκε ο Μιλόγιεβιτς. Πρώτα από το ΔΣ της ομάδας και μετά από τον Νταμπίζα. Γιατί δεν εκτιμήθηκε η συνεισφορά του στην αγωνιστική βελτίωση της ομάδας. Και γιατί επιλέχτηκε ένας Τεχνικός Διευθυντής για να τον κατευθύνει.
Ο ρόλος του Τεχνικού Διευθυντή είναι ουσιαστικός για την λειτουργία της ομάδας. Όχι όμως με ένα τρόπο που να εξυπηρετεί περισσότερο επικοινωνιακούς λόγους. Η ουσία είναι που έχει σημασία. Όλοι λέμε, ότι οι καλύτερες μεταγραφές ίσως στην ιστορία της ομάδας έγιναν επί Λάρκου. Τότε όμως είχε γίνει μια πολύ προσεκτική δουλειά, στην οποία ξεκάθαρα το προπονητικό τιμ λειτούργησε ως σύνολο με την άποψη του προπονητή να είναι βαρύνουσα. Γιατί δηλαδή στο μοντέλο Νταμπίζα ο προπονητής θα έπρεπε να έχει παθητικό ρόλο στην λήψη των αποφάσεων αυτών;
Η ΟΜΟΝΟΙΑ χρειάζεται ένα προπονητή ηγέτη. Ένα προπονητή που να βγαίνει μπροστά και να χαράζει πορεία. Ένα προπονητή που πρώτα και κύρια θα εμπνέει τον κόσμο της. Ο Κάρβερ δεν το είχε αυτό. Τον έβλεπες μπροστά από πάγκο να κάνει συσκέψεις με τον Σίμο σε κάθε σχεδόν αγώνα και σκεφτόσουν “ποιος τελικά παίρνει τις αποφάσεις”;
Ωραίος τύπος ο Κάρβερ, ευχάριστος στις δημοσιογραφικές, με ωραίες ατάκες… Δεν κατάλαβε όμως ποτέ την Κυπριακή ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Δεν κατάφερε ποτέ να βελτιώσει την ΟΜΟΝΟΙΑ. Τα 37 γκολ παθητικό λένε από μόνα τους μια πονεμένη ιστορία. Διπλάσια από αυτά που δέχτηκαν Αποέλ, ΑΕΚ και Απόλλων.
Η επιθετική τριπλέτα με Σιέρινταν, Χριστοφή και Ντάρμπισιρ δεν έτυχε καν στοιχειώδους εκμετάλλευσης. Και τώρα που την έχουμε ανάγκη, θα πρέπει να ζήσουμε χωρίς τον Ιρλανδό…
Η επιλογή του επόμενου προπονητή στην ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Η επιλογή αυτή πρέπει να είναι επιτυχημένη. Το ΔΣ και ο πρόεδρος Τζιωνής καλούνται να πάρουν την σωστή απόφαση. Τους ευχόμαστε ολόψυχα να κάνουν την καλύτερη δυνατή επιλογή. Αντιλαμβανόμαστε ότι το χρονικό σημείο είναι αδόκιμο και οι επιλογές περιορισμένες. Αλλά είναι κάτω από τις δεδομένες συνθήκες που πρέπει να ληφθούν οι αποφάσεις και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα.
