Δεν ξέρουμε τι να γράψουμε πραγματικά για το χτεσινό παιχνίδι. Όπως δεν είναι και πολλά τα πράγματα που μπορεί να γράψει κανείς για την φετινή ΟΜΟΝΟΙΑ. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα όμως είναι το απλό… Μέχρι που μπορεί μια ομάδα χωρίς προπονητή στον πάγκο; Την ίδια στιγμή που επενδύσαμε στον Πάμπο Χριστοδούλου για να καθοδηγήσει την ομάδα την νέα χρονιά, δεν μπορούσαμε να βρούμε μια απλή λύση, ούτως ώστε να μην χάσουμε και τα αυγά και τα πασχάλια στην φετινή αγωνιστική περίοδο;
Μια ΟΜΟΝΟΙΑ χωρίς τακτική, χωρίς οργάνωση, χωρίς plan A και plan B, χωρίς πάθος και ψυχολογία ντέρμπι… Αυτό είδαμε χτες στο ΓΣΠ. Απέναντι στο πιο άνευρο και άοσμο Αποέλ της τελευταίας πενταετίας. Μιας ομάδας που δεν μας έκανε φάση ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο…
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με τον τρόπο που αγωνιστήκαμε στο χτεσινό παιχνίδι. Ο άξονας μας δεν λειτούργησε καθόλου στο ντέρμπι με τον Απόλλωνα. Ήταν εμφανές ότι Μπρέβελντ, Κατελάρης και Κλέϊτον δεν έχουν ούτε χημεία, ούτε δημιουργικότητα στο παιχνίδι τους. Αντίθετα είναι μια πολύ αργή τριάδα που δεν προσφέρει πολλά στο οργανωτικό κομμάτι. Αυτή την τριάδα επιστρατεύσαμε και χτες. Ακόμα και στο β’ ημίχρονο, που οι μέσοι του Αποέλ δεν μπορούσαν να πάρουν τα πόδια τους, δεν φρεσκάραμε την ομάδα. Δεν πιέσαμε, δεν κάναμε κάτι να βελτιώσουμε την εικόνα. Τον καλύτερο μας μέσο, τον Μπλατί Τουρέ τον αφήσαμε στα αζήτητα;
Με τις αλλαγές επιθετικών το τελευταίο δεκάλεπτο και αλλαγή δεξιού μπακ στις καθυστερήσεις (!), μάλλον βοηθήσαμε παρά προβληματίσαμε τον Κριστίανσεν.
Στην αποτυχημένη λοιπόν απόφαση για πρόσληψη του Νίκου Νταμπίζα πριν ένα ακριβώς χρόνο, στον εξοστρακισμό του Βλάνταν Μιλόγιεβιτς από το Ηλίας Πούλλος, μπορεί να προστεθεί και η λανθασμένη διαχείριση της ομάδας μετά την απόλυση του Τζον Κάρβερ.
Την στιγμή λοιπόν, που αναμένουμε (με βασανιστικό τρόπο), να τελειώσει μια πολύ δύσκολη χρονιά για την ομάδα μας, ρωτούμε κάτι απλό… Έχουμε όντως υψώσει λευκή σημαία; Έχουμε παραδοθεί στην μοίρα και στα λάθη μας; Ή μήπως θέλουμε να διεκδικήσουμε κάτι στην φετινή σεζόν; Το ΔΣ της ομάδας έχει τον λόγο… Εδώ η ΑΕΛ, με μια απλή κίνηση, εκεί που την είχαν όλοι ξεγραμμένη, έχει πολύ μεγαλύτερη δυναμική από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Μπορούμε να βοηθήσουμε λοιπόν τους ποδοσφαιριστές, να βγάλουν στο γήπεδο ένα καλύτερο εαυτό; Μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τον παράγοντα “Πάμπος Χριστοδούλου” πριν πάει στράφι η όποια προσπάθεια έγινε το διάστημα αυτό των τελευταίων 8 μηνών; Ή παραδοθήκαμε στην μοίρα μας;
Όπως και να εξελιχτούν τα πράγματα, ο Πάμπος Χριστοδούλου μοιάζει περισσότερο με Μεσσίας παρά με προπονητής. Στα χέρια του αλλά και στην δουλειά που θα γίνει επενδύονται τα πάντα. Αυτός θα κρίνει ποιοι από τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σήμερα με την ομάδα μας, μπορούν να έχουν θέση στο ρόστερ της για την επόμενη χρονιά. Δεδομένα θα χτιστεί (ξανά) μια ομάδα από το μηδέν, πάνω στα συντρίμμια που άφησε ο τυφώνας Νταμπίζας… Τα υπόλοιπα θα τα κρίνει η ιστορία…
