H Μπαρτσελόνα είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια ομάδα. Και όσοι δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα, ας ρίξουν μια κλεφτή ματιά στα γεγονότα των τελευταίων ωρών.
Εδώ και δεκαετίες, η Μπαρτσελόνα αποτελεί το καμάρι της Καταλονίας. Στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο, το Καμπ Νου αποτελούσε τον ναό της Δημοκρατίας. Δήλωσε χαρακτηριστικά χτες ο Πεπ Γκουαρδίολα: «Η Μπαρτσελόνα ήταν σημαντική γιατί την περίοδο του Φράνκο, όταν δεν είχες την ελευθερία σου, όταν δεν μπορούσες να μιλήσεις καταλανικά, όταν δεν μπορούσες να τραγουδήσεις καταλανικά, το γήπεδο της Μπαρτσελόνα ήταν το μέρος όπου μπορούσες να εκφράσεις το τι ήθελες εσύ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της Βαρκελώνης».
Σαφώς και η αντίδραση της Ισπανικής κυβέρνησης και η συμπεριφορά των οργάνων της τάξης, απέναντι στον λαό της Καταλονίας ήταν βάναυση, σκληρή, φασιστική. Θύμισε την κατάσταση που επικρατούσε τα χρόνια της Χούντας του Φράνκο. Επεισόδια, ταραχές και αγώνας κεκλεισμένων στο Καμπ Νου και πανηγύρια με ανέμισμα ισπανικών σημαιών στο Μπερναμπέου. Η Ρεάλ αποτελούσε πάντα το χαϊδεμένο παιδί του κατεστημένου…
Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τις συγκλονιστικές σκηνές βίας απέναντι σε παιδία, γυναίκες και ηλικιωμένους, δύο πράγματα κρατήσαμε από την χτεσινή ημέρα.
Πρώτα την στάση των ποδοσφαιρικών αστέρων της Μπαρτσελόνα. Εκατομμυριούχοι, βολεμένοι, αλλά δίπλα στην ομάδα, δίπλα στον λαό της Καταλονίας. Ο λόγος του δακρυσμένου Πικέ συγκλονίζει. Οι δηλώσεις του Τσάβι, του Πουγιόλ, του Πεπ Γκουαρδιόλα, αποδεικνύουν περίτρανα πόσο ισχυρή είναι η σχέση της ομάδας με τους οπαδούς της.
Από εκεί και πέρα, την άρρηκτη σχέση του ποδοσφαίρου με την κοινωνία. Το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό άθλημα. Κάθε ομάδα έχει τα δικά της πιστεύω, τα δικά της ιδεώδη. Και παρά τις διώξεις, παρά τον κατατρεγμό, κάποιες ομάδες καταφέρνουν να ξεχωρίζουν, να κρατούν τα λάβαρα ψηλά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αποτελούν κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ.
