Πολλές φορές είναι να διερωτάται κάνεις τι σχέση έχουν τα εθνικιστικά ξεσπάσματα αρρωστημένων αμετανόητων, εθνοπατέρων με τις παγκόσμιες αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Όλοι αυτοί, που στο όνομα του έθνους είναι ικανοί να “σφάξουν και να μαχαιρώσουν” οποιαδήποτε αντίθετη άποψη, μπήκαν ποτέ στον κόπο να μελετήσουν γιατί όλα αυτά τα επιτεύγματα αποτελούν κτήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής και αθλητικής κληρονομιάς;
Και δεν λέμε να μελετήσουν Σωκράτη ή Αριστοτέλη, να γνωρίζουν τουλάχιστον τα αυτονόητα γύρω από τον αθλητισμό εννοούμε…
Οι Αρχαίοι Έλληνες λοιπόν δίδαξαν το «ευ αγωνίζεσθαι»… Έμαθαν στα παιδία τους να παίζουν τίμια και καθαρά, να διεκδικούν με σθένος την νίκη, να σέβονται το άθλημα. Και στο τέλος είτε κερδίσουν είτε χάσουν, να χειροκροτήσουν τον νικητή, να ικανοποιήσουν το φίλαθλο που ήρθε να παρακολουθήσει το αγώνισμα.
Στην αρχαία Ελλάδα, η νίκη είχε μεγάλη σημασία. Φτάνει να ερχόταν μέσα στα πλαίσια που περιγράψαμε. Έριχναν τα τείχη για να περάσουν οι Ολυμπιονίκες μας έλεγαν στο δημοτικό… Δεν έστελλαν τους αθλητές τους ούτε να “χαρίσουν” ούτε να “χάσουν”… Χαριτολογώντας, θα ισχυριζόμασταν ότι αν παρατηρούσαν τέτοιες συμπεριφορές, μάλλον από τον βράχο της Ακρόπολης τους έριχναν οι Αθηναίοι, “κλοτσηδόν” στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες.
“Στηρίζουμε την ομάδα της Κύπρου στους αγώνες της, αλλά το έθνος πάνω απ’ όλα!” Αυτή είναι το τιτίβισμα-όνειδος του σωματείου του Αποέλ. Το «έθνος» θέλει χατίρια δηλαδή; Και αν τελικά πάει η Ελλάδα στο Μουντιάλ της Ρωσίας (που της το ευχόμαστε), θα αποθεωθεί και θα τραβήξει ξανά προς την δόξα;
Τελικά, σε όλη αυτή την τρελή και ακατανόητη υστερία που οδηγεί σε συμπεριφορές που καταδικάζουν τόσο την Κύπρο όσο και την Ελλάδα να υποφέρουν, κάποιοι πρέπει να ορθώσουν ανάστημα. Και δεν λέμε να κάνουν πολλά… Απλά να κάνουν το «ευ αγωνίζεσθαι» πράξη, βίωμα, τρόπο ζωής.
