Άποψη φιλάθλου:”Μια Προπονητική Ανάλυση”

Φίλοι του Ομόνοια24, παρακολουθώ την σελίδα σας με ευλάβια, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ενημέρωση που παρέχετε. Θα ήθελα να σας παραθέσω κάποιες σκέψεις, και να σας παρακαλέσω, αν τις εγκρίνετε και αν είναι δυνατόν να τις αναρτήσετε:

Η ομάδα φέτος παρουσιάζεται κατά πολύ βελτιωμένη από τα τελευταία χρόνια. Το παιχνίδι μας είναι πιο ουσιαστικό, το ρόστερ είναι ποιοτικό, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο, και υπάρχει μια ψυχραιμία στον αγωνιστικό χώρο που μας είχε λείψει παλιότερα. Επίσης η τεχνική ηγεσία είναι αξιέπαινη για το έργο που έχουν επιτελέσει μέχρι τώρα, τον επαγγελματισμό τους και τον σωστό σχεδιασμό. Μπορώ να πω αρκετά άλλα θετικά λόγια και θέλω να διευκρινίσω ότι δεν επιθυμώ να ισοπεδώσω την όποια δουλειά έχει γίνει μέχρι τώρα, ούτε να δαχτυλοδείξω τον οποιοδήποτε παίχτη. Αντιθέτως, θα ήθελα να δω αυτή η δουλειά να συνεχίσει να βελτιώνεται.

Τις τελευταίες εβδομάδες όμως, με προβληματίζει κάπως η αγωνιστική παρουσία της ομάδας μας. Αν δούμε την κάρτα μας με Ν-Ι-Η και την θέση μας στον πίνακα, η ομάδα πετυχαίνει τους στόχους της. Όμως η αγωνιστική παρουσία μας χρίζει (αυτο)κριτικής. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η ομάδα χρειάζεται μια αναβαθμισμένη προσέγγιση στα μελλοντικά μας παιχνίδια, ειδάλλως φοβάμαι θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψην μερικά πράγματα, όταν συζητάμε την πορεία μας τα τελευταία 9 παιχνίδια: Μέχρι τώρα συνήθως ήμασταν πιο φορμαρισμένοι από τους αντιπάλους, στα ντέρμπι μας βρήκαμε αντιπάλους που ήταν ανέτοιμοι (ΑΕΚ) ή είχαν σημαντικές απουσίες (ΑΕΛ) ή αντιμετώπιζαν εσωτερικά προβλήματα (Απόλλων), οι παραδοσιακά μικρομεσαίες ομάδες έχουν αναβαθμιστεί αρκετά τα τελευταία χρόνια, αλλά ακόμη χαρακτηρίζονται από μια αστάθεια στην απόδοση τους. Η συγκομιδή που είχαμε ως τώρα δεν ήταν και η καλύτερη που θα έλπιζε κανείς (αλλά ούτε είναι και άσχημη φυσικά). Αυτό οφείλεται σε ένα βαθμό, στον παράγοντα τύχη. Έχουμε δείξει κάποιες φοβερές παρουσίες, που όμως περιορίζονται σε ημίχρονα (π.χ. Σαλαμίνα, ΑΕΚ, Εθνικός, Απόλλων, ΑΕΛ). Έχουμε δείξει και αρκετά αρνητικές παρουσίες που μας κόστισαν, και ίσως θα μας κόστιζαν και περισσότερο απέναντι σε πιο έτοιμους/ποιοτικούς αντιπάλους (π.χ. Ολυμπιακός, Πάφος, ΑΕΛ).

Έχοντας παρακολουθήσει τα παιχνίδια μας, και έχοντας ακούσει δηλώσεις από παίκτες και προπονητική ομάδα, θα ήθελα να παραθέσω μια ανάλυση για αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να βελτιωθούν. (Παρακαλώ να με συγχωρήσετε για την χρήση αγγλικών ορολογιών)

Έχω ακούσει τον κο Ταραπουλούζη, να λέει ότι η αγωνιστική φιλοσοφία της Ομόνοιας είναι το σύστημα 4-2-3-1. Τι είναι αυτό; Στην θεωρία είναι ένα αρκετά ισορροπημένο σύστημα με 4 αμυντικούς (2 centerbacks, 2 fullbacks), 2 μεσοαμυντικούς (συνήθως 2 box-to-box ή 1 box-to-box και ένα προωθημένο αμυντικό), 3 μεσοεπιθετικούς (2 ακραίους, 1 playmaker) και 1 καθαρό επιθετικό. Το σύστημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί πλήρως επιθετικά (π.χ. η Barcelona του Pep Guardiola) και πλήρως αμυντικά (π.χ. η Real Madrid του Jose Murinho). Στην πράξη, στηρίζεται πάρα πολύ σε σωστό ρόστερ (παίκτες ικανούς να παίξουν τους ρόλους τους, με σωστή κρίση για το τι πρέπει να κάνουν, και με αντοχές), και κατέχει μια μεγάλη αδυναμία: τον έλεγχο του κέντρου. Επίσης, η χρήση του ως επιθετικό σύστημα απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις που δεν πληρούμε.

Θα προσέξετε στα περισσότερα παιχνίδια μας, η ομάδα δεν διαθέτει τον έλεγχο του κέντρου. Η μπάλα χάνεται εύκολα σε κόντρες, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν παίκτες για να την μαζέψουν. Σαν αποτέλεσμα, σε πολλές περιπτώσεις δυσκολεύεται να μεταφερθεί η μπάλα από την άμυνα στην επίθεση. Για παράδειγμα, στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, η ομάδα δεν μπορούσε να βγει σε επίθεση, καθώς η μπάλα χανόταν εύκολα στο κέντρο πριν καν περάσει στην επίθεση. Αυτό αναγκάζει την ομάδα να βασίζεται σε μεγάλες μπαλιές προς την επίθεση, οι οποίες είναι δύσκολο να αξιοποιηθούν, ιδίως αν ο αντίπαλος παίζει κλειστή άμυνα. Άρα η μπάλα έρχεται στο κέντρο και βλέπουμε αυτό που ενοχλεί πολλούς οπαδούς, οι μεσαίοι μας παίζουν πάσες με τους αμυντικούς, επειδή αδυνατούν να βγάλουν τους επιθετικούς τους μπροστά.

Οι 2 μεσοαμυντικοί παίκτες μας έχουν προβλήματα στον έλεγχο του κέντρου. Ο Κατελλάρης είναι μια καλή επιλογή σαν προωθημένος αμυντικός, που κλέβει μπαλιές και μαρκάρει στο κέντρο, αλλά παρουσιάζει αμηχανία στην κίνηση του μέσα στο γήπεδο. Ο J. Gomez είναι ένας καλός box-to-box αλλά φέτος φαίνεται να έχει πρόβλημα στην αντοχή του, πράγμα που τον καθιστά ένα αδύνατο κουβαλητή της μπάλας στο δεύτερο μισό του αγώνα (όπου και πέφτει η απόδοση μας). O V. Gomez είναι μια καλή επιλογή και για τους 2 ρόλους, αν και υστερεί κάπως στο μαρκάρισμα του. Ο Κούσουλος είναι επίσης ένας καλός προωθημένος αμυντικός, αλλά κάνει εύκολα λάθος πάσες και παρασύρεται επίσης εύκολα στο να διαπράξει αχρείαστα φάουλ, για αυτό και ο ρόλος του τελευταίως έχει μεταφερθεί πίσω σαν κεντρικός αμυντικός. Γενικά οι παίκτες θα μπορούσαν να αποδώσουν στους ρόλους τους με προπόνηση που δίνει έμφαση στον τακτικό ρόλο τους.

Ένα μεγάλο πρόβλημα τακτικής που έχουμε είναι ότι οι μεσοαμυντικοί μας δεν πιέζουν αρκετά στο κέντρο, με αποτέλεσμα να χάνουμε εύκολα τον έλεγχο του και αυτό να παραλύει την ομάδα. Αυτό χρειάζεται να δουλευτεί πάρα πολύ, ιδίως αν θέλουμε το σύστημα να χρησιμοποιηθεί επιθετικά. Είναι μεγάλη και επιτακτική ανάγκη να ασκείται συνεχώς πίεση σε ψηλές γραμμές. Δηλαδή, ο αντίπαλος πρέπει να περιοριστεί στο να αμύνεται στο δικό του μισό γήπεδο και να αδυνατεί να προωθήσει παίκτες από την μεσοαμυντική μας γραμμή και πάνω. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να παίξουμε πιεστικά, καθώς το 4-2-3-1 είναι σχεδιασμένο να αντιμετωπίζει αντεπιθέσεις. Οι 2 κεντρικοί αμυντικοί και ο προωθημένος αμυντικός είναι αρκετοί να βγάλουν μια άμυνα 3 εναντίων 2 στην αντεπίθεση, και να δώσουν αρκετό χρόνο στην υπόλοιπη ομάδα να κατεβεί αρκετά γρήγορα πίσω. Προσέξτε ότι όταν το κάνουμε αυτό, έχουμε την δυνατότητα να παραλύσουμε εντελώς τον αντίπαλο (π.χ. βλέπετε πρώτα ημίχρονα Απόλλωνα, ΑΕΛ, ΑΕΚ, Ανόρθωση, Εθνικός). Όταν δεν το κάνουμε αυτό, τότε το όλο σύστημα καταρρέει. Πρέπει όλη η ομάδα να προπονηθεί καλύτερα στο σωστό και συνεχές pressing.

Επίσης ένα γενικό πρόβλημα των μεσοαμυντικών μας είναι ότι μένουν αρκετά πίσω σε επιθετικές ενέργειες. Η δύναμη του 4-2-3-1 είναι ότι μπορείς να επιτήθεσαι στην μεσοαμυντική γραμμή και στην περιοχή του αντιπάλου με 5 παίκτες (χωρίς τους full-backs), και να αμύνεσαι με 8 παίκτες σε ΚΑΘΕ στιγμή. Εμείς δυστυχώς επιτεθόμαστε με 4 παίχτες καθώς και οι 2 μεσοαμυντικοί μας συχνά μένουν πολύ πίσω, σε περίπτωση αντεπίθεσης, ενώ ο 1 τουλάχιστον οφείλει να προωθηθεί και να δώσει στήριγμα στον playmaker.

Η αμυντική λειτουργία της ομάδας χρειάζεται βελτίωση στις οργανωμένες φάσεις. Πρέπει να δεθούν καλύτερα οι κεντρικοί αμυντικοί μεταξύ τους, και να μάθουν κάποιους αυτοματισμούς στις κινήσεις τους εντός της περιοχής. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που παρασύρονται από κινήσεις των αντιπάλων και αφήνουν κενούς χώρους εκτεθειμένους. Οι full-backs χρειάζεται να συγκλίνουν περισσότερο προς την περιοχή σε τέτοιες φάσεις. Βλέπω συχνά πυκνά τον Lecjaks και τον Μαυρία να παραμένουν ανοικτοί στα πλευρά χωρίς να επιτελούν κάτι ουσιαστικό στην άμυνα. Στο 4-2-3-1 η άμυνα οφείλει να περιορίσει το μήκος του γηπέδου. Δηλαδή να συμπυκνωθεί στο μήκος της, και να κλείσει τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο που βρίσκεται η μπάλα, ενώ ταυτόχρονα οι μέσοι να κλείσουν τους χώρους και να μαρκάρουν παίκτες κοντά στην μπάλα. Σε αυτό έχουμε μια αδυναμία, που νομίζω οφείλεται στην απειρία κάποιων παιχτών με αυτό το σύστημα.

Ένα άλλο θέμα (που παρατήρησα να γίνεται επαναλαμβανόμενα στο παιχνίδι με την ΑΕΛ) είναι ότι οι κεντρικοί αμυντικοί μας παραμένουν κοντά στον τερματοφύλακα όταν αυτός υποδεικνύει ότι θα εκτελέσει μακρινή μπαλιά. Αυτό είναι μια μεγάλη αμαρτία όσο αφορά το pressing, καθώς οι αμυντικοί δεν βρίσκονται σε θέση να πιέσουν και να μαζέψουν μπαλιές από κόντρες, όταν γίνονται οι αψιμαχίες στην μέση αμέσως μετά το λάκτισμα του τερματοφύλακα. Σαν αποτέλεσμα χάνουμε την μπάλα σε πάνω από τις μισές τέτοιες φάσεις, και ξαναβρίσκουμε την ομάδα μας σε θέση άμυνας.

Ακόμη οι full-backs μας εκτελούν πολύ καλά τα επιθετικά τους καθήκοντα, αλλά και πάλι δεν κάνουν σωστή δουλειά αμυντικά όταν η ομάδα οφείλει να πιέσει στο κέντρο. Παραμένουν ανοικτοί στα φτερά, ενώ θα έπρεπε να συγκλίνουν περισσότερο προς το κέντρο για να βοηθούν τους μεσοαμυντικούς (και πάλι, πρέπει να περιοριστεί το μήκος της επιθετικής γραμμής του αντιπάλου). Όταν πιέζουν ή πιέζονται οι ίδιοι στα άκρα, οι μεσοαμυντικοί με την σειρά τους δεν κινούνται αρκετά για να δώσουν στηρίγματα στους full-backs.

Οι μεσοεπιθετικοί μας είναι ανάμικτοι. Ο Ortega και o Thiago είναι πολύ καλοί στους ρόλους τους σαν playmakers και pressing forwards, με καλές σκέψεις, ωραίες πάσες και πολλές αντοχές, αλλά αδυνατούν κάπως στις κινήσεις τους εντός της περιοχής όταν δεν κρατούν την μπάλα. Αυτή η κριτική ισχύει και για τους ακραίους επιθετικούς. Όταν η μπάλα βρίσκεται στα πόδια άλλου παίχτη, και γίνεται ενέργεια στην περιοχή, αυτοί οφείλουν να κινηθούν μέσα στην περιοχή με επιθετικό τρόπο, για να παρασύρουν μαζί τους αμυντικούς, και να ανοίξουν χώρους για ντρίπλες, πάσες και σουτ από τον παίκτη με την μπάλα και τους υπόλοιπους παίχτες στην επίθεση. Αυτό ήταν κάτι που έκαναν άριστα, για παράδειγμα στο δεύτερο γκολ με τον Εθνικό. Όμως ένας λόγος που δεν έχουμε εύκολο το γκολ, είναι γιατί ακριβώς αυτό που έγινε με τον Εθνικό επαναλαμβάνεται πολύ σπάνιο σε τόσο καλό βαθμό.

Ένα λάθος που κάνουν οι ακραίοι επιθετικοί (wingers) μας είναι ότι συχνά (με εξαίρεση κάπως τον Bautheac και Thiago), είναι ότι παραμένουν πολύ ανοικτά όταν η μπάλα βρίσκεται στο άλλο άκρο. Ο winger με την μπάλα στα πόδια χρειάζεται να συνεχίσει να κινείται ανοικτά με στήριγμα τον full-back της πλευράς του και τον playmaker, αλλά ο άλλος winger πρέπει να συγκλίνει προς την επανορθωτική για να μαζέψει χαμένες σέντρες και να είναι έτοιμος να στηρίξει τον playmaker, αν αυτός πάρει την μπάλα. Τον κενό χώρο στο άκρο θα τον καλύψει ο άλλος full-back, αν χρειαστεί. Όταν και οι 2 wingers βρίσκονται συνεχώς στα φτερά, τότε η ομάδα χάνει την ικανότητα να πιέζει συνεχώς τον αντίπαλο στην περιοχή του. Αυτό είναι κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει συχνά, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο, όπου επικρατεί η κούραση.

Είναι φανερό ότι η ομάδα ξεμένει από δυνάμεις στο τελευταίο 40λεπτο-30λεπτο του αγώνα, αλλά επιμένουμε ότι τα εργομετρικά μας είναι πολύ ικανοποιητικά. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι κάποιοι παίχτες σε θέσεις κλειδιά είναι εξουθενωμένοι, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται ολόκληρη η ομάδα. Δεν θα σταθώ σε συγκεκριμένους παίχτες εδώ. Σίγουρα χρειάζεται καλύτερη σωματική προπόνηση, με έμφαση στο χτίσιμο αντοχών, ιδίως εφόσων το 4-2-3-1 στηρίζεται τόσο πολύ σε μεγάλες αντοχές και συνεχή τρεξίματα, επιθετικά μαρκαρίσματα, συνεχές πίεση και καθαρό μυαλό (κάτι που επηρεάζει η κούραση σε μεγάλο βαθμό).

Είναι σεβαστό ότι ο προπονητής επιθυμεί να είναι συντηρητικός με τις αλλαγές του. Δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος που το κάνει, και ας το βρίσκουμε τόσο περίεργο εμείς οι φιλάθλοι. Δυστυχώς, με τα δεδομένα της Ομόνοιας στο παρών στάδιο, αυτό είναι περισσότερο εμπόδιο παρά βοηθητικό για την ομάδα. Εφόσων κάποιοι παίχτες σε σημαντικούς ρόλους έχουν πρόβλημα αντοχής, ο προπονητής οφείλει να φρεσκάρει την ομάδα σε αυτές τις θέσεις, είτε ο παίχτης που βάζει μέσα είναι καλύτερος είτε χειρότερος από αυτόν που βγαίνει. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο προπονητής εδώ όμως, είναι ότι δεν υπάρχει αρκετό βάθος στην μεσοαμυντική μας γραμμή. Αυτό μπορεί να λυθεί τον Ιανουάριο, αλλά προς το παρών ο προπονητής καλό θα ήταν να δουλέψει με ότι έχει, και να χρησιμοποιήσει κεντρικούς αμυντικούς στις μεσοαμυντικές θέσεις. Το να τους δώσει και λεπτά σε τέτοιες θέσεις, θα κάνει καλό και για το μέλλον.

Ένα άλλο σημείο που τίθεται εδώ είναι η διαχείριση του ρόστερ. Ο προπονητής μπορεί να μην θέλει να κάνει τις αλλαγές, αλλά εφόσων η ομάδα είναι καινούρια, χρειάζεται να δώσει σε όλους ευκαιρίες. Αν δεν αρχίσει να το κάνει σύντομα αυτό, θα αρχίσουν τα μουρμουρητά. Εδώ όμως και πάλι δεν μπορεί να φταίξει ο κος Berg, καθώς η ομάδα δεν βρέθηκε ακόμη σε παιχνίδι που να ένιωθε άνετα ένας προπονητής για να ξεκουράσει παίχτες και να αφήσει αχρησιμοποίητους να παίξουν.

Δεν καταλαβαίνω την εμμονή της ομάδας να εκτελεί οποιοδήποτε φάουλ δεν είναι 10 μέτρα από την αντίπαλη περιοχή με αυτόν τον τρόπο. Καλό είναι να γίνεται όταν υπάρχει πιθανότητα να πιαστεί η αντίπαλη άμυνα στον ύπνο, αλλά εμείς το κάνουμε σε 100% των περιπτώσεων. Αυτό φαίνεται να ενοχλεί και τον κόσμο στο γήπεδο, αλλά φαίνεται να ενόχλησε και τον κύριο Berg προχθές με την ΑΕΛ. Τέτοιες ενέργειες συνήθως οδηγούν στο να χάσουμε κατοχή της μπάλας. Ιδίως με το 4-2-3-1 που μπορεί μια ομάδα να είναι εξαιρετικά επιθετική όταν έχει το πλεονέκτημα να στείλει την μπάλα μπροσά στην επίθεση άμεσα. Αυττό το απόδειξε και ο Fabiano με τον Thiago στο πρώτο γκολ με τον Εθνικό. Είμαστε καλοί στα στημένα κοντά στην αντίπαλη περιοχή, αλλά χρειάζεται επειγόντως δουλειά στα στημένα στο υπόλοιπο γήπεδο.

Η ομάδα φαίνεται να έχει έλλειψη επιθετικότητας στο μεγαλύτερο μέρος των αγώνων της. Αυτό πηγάζει από τα άλλα προβλήματα που έχω διακρίνει πιο πάνω, αλλά είναι και θέμα νοοτροπίας. Παρατηρούμε συχνά την ομάδα να παίζει εξαιρετικό και επιθετικό ποδόσφαιρο το πρώτο μισάωρο του αγώνα, να πετυχαίνει συνήθως 1 τέρμα, και ακολούθως να ταμπουρώνεται στην άμυνα και να προσπαθεί να κρατήσει το σκορ. Αυτό όχι μόνο πάει αντίθετα στις φιλοσοφίες με τις οποίες δεσμεύτηκε η διοίκηση και η τεχνική ηγεσία στην αρχή της σεζόν, και τις επιθυμίες των φιλάθλων, αλλά είναι και μια εξαιρετικά επικίνδυνη τακτική που μπορεί να επιφέρει εύκολα την ανατροπή (όπως και έγινε με Πάφο και ΑΕΚ – όπου με την ΑΕΚ όσο και να λέμε για την διαιτησία, εμείς δώσαμε δικαίωμα να αδικηθούμε, με τον τρόπο που διαχειριστήκαμε το παιχνίδι). Είναι αξιοπερίεργο να βλέπεις την Ομόνοια να αμύνεται τόσο πολύ, όταν βλέπεις ταυτόχρονα το πανέμορφο παιχνίδι που βγάζει όταν επιτίθεται και πιέζει τον αντίπαλο.

Όταν θες να παίξεις επιθετικό ποδόσφαιρο, τότε δηλώνεις ότι η άμυνα σου είναι η διαφορά τερμάτων. Παίζεις για να κόψεις τα φτερά των αντιπάλων πριν σε κόψει εσένα η κούραση. Όταν ο αντίπαλος βλέπει να χάνει με 2-3 τέρματα, τότε πολύ δύσκολο είναι να αντεπεξέλθει και να ανατρέψει το σκορ. Όταν όμως χάνει με 1 γκολ, τότε ελπίζει και επιμένει να μάχεται. Εμείς σε όλους μας τους αγώνες είχαμε την πιο ποιοτική ομάδα και είδαμε αρκετά “αυταρχικές” εμφανίσεις όσο τα παιχνίδια είναι στο 0-0. Δεν πρέπει να πέφτουν οι ρυθμοί στο 1-0, αλλά να συνεχίζουν και να αυξάνονται τα γκολ, ώσπου ο αντίπαλος να παραδωθεί ψυχολογικά. Περίτρανο παράδειγμα. “Χαρίσαμε” στον Ολυμπιακό το 1-1, γιατί του δώσαμε όλα τα δικαιώματα στον αγώνα. Επόμενο ματς, ο Ολυμπιακός παίζει την Ανόρθωση, και αυτή του βάζει 7 τέρματα (3 ακυρωμένα). Οι παίκτες του Ολυμπιακού παραδώθηκαν από το 2-0, βλέποντας ότι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το επιθετικό παιχνίδι της Ανόρθωσης.

Αυτό δεν είναι πρόβλημα της φετινής Ομόνοιας, είναι πρόβλημα που υπάρχει από πέρσι και πρόπερσι. Τα τελευταία χρόνια λέμε ότι “ούλλοι καρτερούν την Ομόνοια για να παίξουν”. Ε, να το γιατί. Εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα να μας κερδίζουν βαθμούς από πάνω μας. Εδώ δεν μπορούμε να πούμε κάτι άλλο παρά το ότι πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία των παικτών στο γήπεδο, και αυτό είναι κάτι που μόνο ο κάθε προπονητής με τον δικό του τρόπο μπορεί να καταφέρει.