Το αγωνιστικό προφίλ της ποδοσφαιρικής ΟΜΟΝΟΙΑΣ ανέκαθεν ήταν ταυτόσημο με το ποδόσφαιρο κυριαρχίας , η ομάδα
παραδοσιακά (και αυτό πέρασε στο DNA του κόσμου της και το απαιτεί διαχρονικά) θέλει να έχει την πρωτοβουλία
στο γήπεδο , θέλει να έχει την κατοχή μπάλας , θέλει να καταγράφει υψηλά ποσοστά επιθετικών προσπαθειών και δεν συμβιβάζεται
με οτιδήποτε άλλο . Τουλάχιστον στο εγχώριο πρωτάθλημα . Σε αυτό , νομίζω , θα συμφωνήσουν όλοι !
Πάμε να δούμε τι σημαίνει αυτό , σε τεχνικό επίπεδο .
Εφόσον μια ομάδα θέλει να έχει στην κατοχή της τη μπάλα , ο σχεδιασμός για τη στελέχωσή της πρέπει να είναι ανάλογος .
Δηλαδή , χρειάζεται ποδοσφαιριστές καταρχάς υψηλής τεχνικής κατάρτισης σε όλες τις γραμμές .
Κεντρικούς αμυντικούς με καλή πάσα που να μπορούν να αρχίσουν την ανάπτυξη από πίσω , ένας τουλάχιστον εκ των οποίων
πρέπει να μπορεί (αν χρειαστεί) να επωμιστεί το ρόλο του play maker . Πέρα από τα αμιγώς τεχνικά χαρακτηριστικά , απαραίτητη και η προσωπικότητα (αυτοπεποίθηση , leadership) .
Πλάγιους αμυντικούς με αμυντικά και επιθετικά χαρίσματα , με ταχύτητα , αντοχή για να υποστηρίξουν πολλά ανεβάσματα , ποιότητα στην πάσα .
Μέσους με μεγάλη επιδεξιότητα κατοχής σε μικρούς χώρους υπό μεγάλη πίεση , με δημιουργικά χαρίσματα , διεισδυτικούς με και χωρίς μπάλα ,
ανεβάσματα στην αντίπαλη περιοχή και καλά τελειώματα φάσεων , τουλάχιστον έναν που να μπορεί να σταθεί ως play-maker ανάμεσά τους , τουλάχιστον
έναν που να λειτουργεί ως box-to-box μέσος κλπ .
Επιθετικούς (center-forward και wingers) με έφεση στο γκολ , με μεγάλη ικανότητα στο 1v1 , γρήγορους , εκρηκτικούς , ικανότατους στο συνδυαστικό παιχνίδι ,
έναν τουλάχιστον φορ περιοχής (ψηλός) με ικανότητα να υποδέχεται με πλάτη στο αντίπαλο τέρμα και να διατηρεί τη μπάλα υπό πίεση κλπ .
Όλα τα παραπάνω που ανέφερα , είναι χαρακτηριστικά συνδεδεμένα με την φάση της κατοχής της μπάλας .
Στο ποδόσφαιρο όμως , υπάρχει και μια άλλη φάση , η οποία είναι αυτή που σε αντίθεση με τον απλό φίλαθλο (ο οποίος επικεντρώνεται στη φάση κατοχής)
απασχολεί τους προπονητές σε τεράστιο βαθμό , όταν σχεδιάζουν μια ομάδα . Είναι η φάση στην οποία την κατοχή μπάλας την έχει ο αντίπαλος και η
μετάβαση (transition) από την φάση επίθεσης στη φάση άμυνας .
Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν οι παίκτες ενός προπονητή που θέλει να παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας , ώστε να μπορέσει να το υπηρετήσει σωστά
χωρίς να ρισκάρει να εκτεθεί ;
Ποδόσφαιρο κυριαρχίας σημαίνει έχω τη μπάλα στην κατοχή μου , άρα σημαίνει είμαι σε θέση να δραπετεύσω από ενδεχόμενο πρεσάρισμα ψηλά του αντιπάλου
και να ανεβάσω τη μπάλα στη μεσαία γραμμή , άρα σημαίνει πως θα αναγκαστώ , προκειμένου να βρω διαδρόμους για να χτυπήσω είτε κεντρικά είτε πλάγια ,
να κυκλοφορήσω τη μπάλα στη μεσαία γραμμή ή στο μισό γήπεδο του αντιπάλου . Αυτό σημαίνει αναγκαστικά πως η αμυντική μου γραμμή , θα ανέβει σχεδόν
στη μεσαία γραμμή ή (βλέπε ομάδες με μεγάλη κατοχή) ακόμα πιο ψηλά . Κατά συνέπεια , προκειμένου να μην κινδυνεύσω από ενδεχόμενο κλέψιμο της μπάλας και
επιθετικό transition του αντιπάλου στο ανοιχτό γήπεδο (50 μέτρα στην πλάτη της αμυντικής γραμμής μου) , στα χαρακτηριστικά που πρέπει οπωσδήποτε
να έχουν οι αμυντικοί μου είναι : ταχύτητα , έκρηξη , aggressiveness , τακτική επάρκεια και οξυδέρκεια . Ίδια χαρακτηριστικά πρέπει να υπάρχουν σε
τουλάχιστον κάποιους από τους μέσους (αν όχι σε όλους) . Έχουν οι αμυντικοί στο ρόστερ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αυτά τα χαρακτηριστικά ; Η απάντηση είναι εύκολη .
ΟΧΙ .
Βάζω ακόμα μια παράμετρο στην ανάλυση : το ποδόσφαιρο κυριαρχίας , απαιτεί σχηματισμό που να εξασφαλίζει ΠΛΑΤΟΣ στη διάταξη των παικτών .
Επειδή έχει ως συνέπεια να μαζεύει 20 παίκτες στο μισό γήπεδο , οι κεντρικοί διάδρομοι είναι συνήθως κλειστοί και αναζητείται η υπεραριθμία
στους πλάγιους διαδρόμους . Άρα , πάμε σε σχηματισμούς με 4 αμυντικούς , δηλαδή είτε σε 4-2-3-1 είτε σε 4-3-3 κλπ . Εξασφαλίζεται έτσι και το αναγκαίο
πλάτος στο μέτωπο της επίθεσης και η υπεραριθμία στα άκρα .
Κατακλείδα : ένας προπονητής , όσο και να θέλει να “σεβαστεί” το DNA μιας ομάδας , καλείται να επιλέξει σχηματισμούς και τακτική που να του εξασφαλίζει
ισορροπία στη φάση άμυνας . Από την ΑΜΥΝΑ ξεκινούν οι προπονητές , πάντα . Ο Λένον , χωρίς να έχω πληροφορίες και μόνο παρακολουθώντας τους αγώνες , υποθέτω
πως καταφεύγει σε 3 κεντρικούς αμυντικούς διότι ξέρει , με βάση τα χαρακτηριστικά τους , πως οι 2 δεν επαρκούν . Ο σχηματισμός 5-3-2 λοιπόν , είναι απόρροια
της επιλογής αυτής και όλα τα υπόλοιπα (αμυντικογενής συμπεριφορά , απουσία ποδοσφαίρου κατοχής κλπ) είναι μόνο οι συνέπειες . Είμαι βέβαιος , πως ο ίδιος
θα ήθελε πολύ να πάει σε σχήμα με 2 κεντρικούς αμυντικούς , ώστε να μπορεί και να παρατάξει παίκτες κλειδιά που τώρα δυστυχώς το 5-3-2 αφήνει στον πάγκο (βλέπε wingers)
και να πάει σε ένα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας πολύ διαφορετικό από αυτό που είδαμε στον τελευταίο αγώνα του Τσιρείου .
Τα λάθη , πρέπει να αναζητηθούν στο σχεδιασμό του ρόστερ .
M.M
