Ανκαι μετά από ένα αγώνα , που είχε αυτή τη τραγική κατάληξη για την ομάδα μας, δεν είναι σοφό να προβαίνεις σε κρίσεις, αφού υπάρχει η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής, εντούτοις γράφω αυτές τις γραμμές τώρα διότι αυτά που θα πω δεν είναι αποψινά συμπεράσματα αλλά απόψεις που έχω γράψει και εισηγηθεί εδώ και χρόνια.
Διαπράττουμε σοβαρό σφάλμα αν νομίζουμε ότι το πρόβλημα στο σωματείο μας επικεντρώνεται μεμονωμένα στο προπονητή ή στους ποδοσφαιριστές ή στη διοίκηση.
Τα προβλήματα και οι παθογένειες που παρουσιάζει διαχρονικά στο σωματείο μας και εκδηλώνονται στο γήπεδο με σταθερή πορεία προς τα πίσω είναι συστημικά και οφείλονται σε δύο παράγοντες:
πρώτο στο ότι οι εκάστοτε διοικήσεις δεν επιλέγονται με κριτήριο την γνώση του αντικειμένου ή την επαγγελματική επάρκεια που έχουν τα άτομα που την στελεχώνουν αλλά – κατά κύριο λόγο – με κομματικά κριτήρια, και
δεύτερο στο ότι η διοικητική διάρθρωση και διοίκηση του σωματείου είναι αναχρονιστική και εντελώς ακατάλληλη να αντιμετωπίσει τις σημερινές ανάγκες.
Δεν κριτικάρω αυτή τη κατάσταση αφού κατανοώ τους ιστορικούς λόγους που αυτό έγινε. Την καταγράφω όμως ως αναγκαίο συμπέρασμα.
Όταν δημιουργήθηκε η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν άλλες οι συνθήκες και άλλες οι κοινωνικές ανάγκες και δυνάμεις που υπήρχαν. Τα πράγματα προχώρησαν, το περιβάλλον άλλαξε δραστικά όμως εμείς παραμείναμε στο ίδιο κλειστό μοντέλο διοίκησης. Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι και πριν λίγα χρόνια η είσοδος νεών μελών ήταν αυστηρά ελεγχόμενη.
Η απόφαση να «περιφρουρήσουμε» το σωματείο από τους «αγνώστους» ήταν η καλύτερη πρόφαση για να χρησιμοποιείται το σωματείο ως εργαλείο για επίτευξη άλλων στόχων που ενίοτε ήταν και άσχετοι με την αποστολή του.
Επίσης αυτή η νοοτροπία μας εμπόδισε ως οργανισμό να αυτονομηθούμε, να εκσυγχρονιστούμε και να αλλάξουμε. Ειδικά μας δεν μας άφησε να δούμε πως κινήθηκαν και πως κινούνται οι ανταγωνιστές μας οι οποίοι έχουν καλύτερη πορεία από εμάς.
Έχω εισηγηθεί από το 2011 γραπτώς στο Δ.Σ. αλλά και στη συνέχεια δημόσια, με άρθρα ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να μετεξελιχθεί σε εταιρεία λαϊκής βάσης. Αυτό το σχήμα θα επιτρέψει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις και συνέργειες από άτομα που θα έχουν τα κεφάλαια, την αναγκαία γνώση και υπόβαθρο για να οργανώσουν σωστά το σωματείο και να το επαναφέρουν στη θέση που του αξίζει.
Δυστυχώς αυτή η άποψη δαιμονοποιείται χωρίς κανένας να την συζητήσει σοβαρά. Απλά επειδή έτσι μάθαμε ή επειδή κάποιοι πιθανόν να θεωρούν ότι θα απωλέσουν το έλεγχο.
Εν ολίγοις, το κύριο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι ο προπονητής ή οι ποδοσφαιριστές ή ο πρόεδρος και η διοίκηση του. Ασφαλώς και έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης όμως κινούνται πάνω σε ράγες με προδιαγεγραμμένη πορεία. Δηλαδή τα περιθώρια να αλλάξουν κάτι είναι περιορισμένα.
Το πρόβλημα επομένως είναι το σύστημα που δημιουργήσαμε και συντηρούμε το οποίο εμποδίζει τον εκσυγχρονισμό του σωματείου λόγω στρεβλωμένων αντιλήψεων και εσφαλμένης ανάλυσης σε ότι αφορά το ρόλο που θα μπορούσε αυτό να διαδραματίσει.
Συνεπώς το μεγάλο ζητούμενο είναι να υπάρξει ο προβληματισμός και να ληφθούν αποφάσεις στο επίπεδο εκείνο – και εννοώ το ΑΚΕΛ- για να τροχιοδρομηθούν ριζικές αλλαγές.
Σε διαφορετική περίπτωση θα συνεχίζεται η οπισθοδρόμιση με πολλαπλές συνέπειες που δεν μπορεί κανένας να προβλέψει ή να φανταστεί.
Χριστόφορος Χριστοφή
