Παθαίνοντας μαθαίνεις λέγεται σε αρκετές περιπτώσεις… Είναι όμως και περιπτώσεις που δυστυχώς λες την λαική ρήση, “στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα”.
Ε λοιπόν πολύ απλά, στην ΟΜΟΝΟΙΑ πάθαμε και δεν μάθαμε.
Όμως η ουσία δεν είναι, τώρα ειδικά, να ρίξουμε άλλη μία πέτρα στο πάμπολλες φορές ραγισμένο γυαλί.
Η διαχείριση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας δεν πρέπει να διαφέρει σε πολλά από την διαχείριση ενός οργανισμού, ή καλύτερα μιας επιχείρισης. Η μεγάλη διαφορά είναι στο αντικείμενο δράσης του κάθε οργανισμού ενώ τα υπόλοιπα είναι σχεδόν παρόμοια. Έσοδα, έξοδα, μισθολόγιο, μάρκετιγκ, προιόν και πολλά άλλα.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ συνεχίζει να πληρώνει το τίμημα του γεγονότος ότι ουδέποτε στην σύγχρονη ιστορία της δεν προέβλεψε τις διάφορες κρίσεις που έπαθε σε όλα τα επίπεδα. Προφανώς η μη πρόβλεψη έφερε και τη μη απορρόφηση. Εν ολίγοις πιαστήκαμε απροετοίμαστοι αλλά και αδιάβαστοι.
Ως ένας τεράστιος οργανισμός λοιπόν, στην ΟΜΟΝΟΙΑ θα πρέπει να μελετήσουμε επιστημονικά τα αίτια και τις επιπτώσεις της κρίσης, τα στάδια, την σημασία της πρόγνωσης ώστε να περιοριστούν οι επιπτώσεις της, καθώς επίσης και τον σύγχρονο τρόπο αντιμετώπισής της.
Η έννοια της κρίσης, είναι πολυδιάστατη και είναι αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή στην ομάδα. Με τον όρο κρίση, περιγράφουμε αυτή την απρόβλεπτη κατάσταση, η οποία διακρίνεται από ένα ισχυρό κλίμα έντασης και ανασφάλειας και η οποία πιθανολογείται ότι θα επιφέρει δυσμενή αποτελέσματα.
Αν και πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την περίοδο μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και το πως θα έπρεπε μία ομάδα με καθαρά αριστερές καταβολές να εγκληματιστεί στα βίαια κοινωνικοοικονομικά δεδομένα που διαμορφώθηκαν, εντούτοις σε αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε στην μετα-Μιλτιάδη Νεοφύτου εποχή όπου και οριοθετείται η πρώτη περίοδος μεγάλης κρίσης της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.
Υπάρχουν τόσο ενδογενείς όσο και εξωγενείς αιτίες για την ανάπτυξη μίας κρίσης. Οι ενδογενείς αιτίες βρίσκονται στο εσωτερικό περιβάλλον του Οργανισμού (π.χ. λαθεμένος υπολογισμός κόστους, λανθασμένες επιλογές προσώπων, μη επαρκής γνώση) και οι εξωγενείς αιτίες (ύφεση) συναρτώνται άμεσα με παράγοντες του εξωτερικού περιβάλλοντος.
Οι διοικήσεις λοιπόν που διαδέχτηκαν αυτή του Μιλτιάδη Νεοφύτου θα έπρεπε να αφομιώσουν την τότε μεγάλη οικονομική κρίση ως καμπανάκι για την μη εκδήλωση ενός ακόμα πιο μεγάλου σοκ σε όλες τις διαστάσεις. Κάτι που σε βάθος χρόνου φάνηκε ότι δυστυχώς αποτύχαμε.
Η αποσπασματική αφοσίωση στο κομμάτι της άμεσης επίλυσης των κατά καιρούς προβλήματων ρευστότητας και εξόφλησης χρεών, άφησε την ΟΜΟΝΟΙΑ δεκάδες χρόνια πίσω σε άλλα ζητήματα με κύριο το αγωνιστικό κομμάτι που είναι και η ουσία αλλά και στα ζητήματα δομής και λειτουργίας του σωματείου.
Ας το παραδεχτούμε ότι ΟΜΟΝΟΙΑ αυτή τη στιγμή διανύει μια περίοδο “επενδυτικής άπνοιας” καθώς η μείωση της παραγωγικότητας της ομάδας στο αντικείμενό της που είναι κύρια το ποδόσφαιρο, μας έχει φέρει σχεδόν στη χειρότερη κατάσταση συγκομοιδής εσόδων. Τα μαθηματικά δεν βγαίνουν ας το παραδεκτούμε.
Αν και θα ακουστεί κλισέ, εντούτοις βαράμε διάλυση. Τέτοια λοιπόν κρίσιμη περίοδος τι χρειάζεται;
Απαιτούνται αρχικά άνθρωποι- διαχειριστές με προαπαιτούμενες γνώσεις που καλύπτουν χρηματοοικονομικές πτυχές της αναδιοργάνωσης, όπως και ζητήματα επένδυσης και αποεπένδυσης, αλλά και στοιχεία του στρατηγικού μάνατζμεντ.
Κρίση και εξυγίανση πρέπει να γίνουν έννοιες συνώνυμες.
Το management της κρίσης οφείλει να στοχεύει, από λειτουργική άποψη, να «βγάλει» τον Οργανισμό από την κρίση και να τον καταστήσει μακροχρόνια βιώσιμο. Το management της εξυγίανσης συμπυκνώνει όλα τα μέτρα και τις πολιτικές στα πεδία της διοίκησης, οργάνωσης, χρηματοδότησης κ.λπ., που εξυπηρετούν την ανάκαμψη της ομάδας και την επιστροφή της σε ομαλή πορεία.
Η εξυγίανση της επιχείρησης είναι καθήκον της διοίκησης.
Στο πλαίσιο του management της κρίσης προκύπτουν, μεταξύ άλλων, ορισμένα πρακτικά ερωτήματα:
Πρώτον: ποιος δίνει το έναυσμα για την εξυγίανση;
Κατά κύριο λόγο το έναυσμα δίνεται από τη διοίκηση. Αν η διοίκηση αδρανήσει, τότε τον λόγο τον έχουν άλλα όργανα ελέγχου όπως η συνέλευση.
Δεύτερον: ποιος αναλαμβάνει να υλοποιήσει την εξυγίανση;
Εδώ υπονοείται αν την εξυγίανση την υλοποιούν τα ίδια άτομα που είναι υπεύθυνα ή εάν υπάρχει εναλλαγή των αρμοδίων ατόμων. Στην περίπτωση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ σήμερα, φαίνεται πως επικρατέστερο είναι το δεύτερο.
Η πιο μεγάλη ώρα λοιπόν είναι τώρα…
Τώρα ή ποτέ! Ώρα να ειπωθούν οι σκληρές αλήθειες και να παρθούν οι οι πιο τολμηρές αποφάσεις. Από αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς.
