Η ψεσινή ήττα πόνεσε, όχι τόσο βαθμολογικά, αλλά κυρίως στον τομέα ψυχολογίας ενόψει συνέχειας. Τίποτα δε χάθηκε για την υπόθεση τίτλος. Ταυτόχρονα όμως τέτοιες ήττες είναι από αυτές που σου στερούν τον τίτλο και όχι οι ήττες σε ντέρμπι που είναι από τη φύση τους τριπλής παραλλαγής. Δε θέλουμε καν να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πόσους χαμένους βαθμούς έχει η ΟΜΟΝΟΙΑ κόντρα στις σχετικά μικρές ομάδες φέτος και αυτό είναι το τίμημα όταν πληρώνεις στο έπακρον και τα ελάχιστα λάθη σε τέτοια παιχνίδια.
Έτσι και ψες, η Δόξα με το 26% κατοχή και τις 2 τελικές νίκησε με 2-1 ενώ η ΟΜΟΝΟΙΑ με 74% κατοχή και 12 τελικές κατάφερε ένα γκολ. Δε μας αρέσει να τα ρίχνουμε ΠΟΤΕ στην τύχη (που ποτέ δεν την είχαμε κιόλας) και ούτε τώρα θα το κάνουμε. Καλώς η κακός, μοιραίος ή όχι ο Λέσιακς, η ΟΜΟΝΟΙΑ δέχτηκε και τα δύο γκολ στα αρχικά στάδια των δύο ημιχρόνων και είχε όλο το χρόνο να αντιδράσει. Έδειξε ένα καλό πρόσωπο στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου και απέσπασε το γκολ ισοφάρισης, όμως μετά το πέναλτι θεωρούμε πως η ομάδα μας έδειξε κακή αντίδραση και έλλειψη καθαρού μυαλού, ενώ ταυτόχρονα οι κινήσεις από τον πάγκο άργησαν βασανιστικά. Θα είμαστε ειλικρινείς όμως και δε θα αδικήσουμε τους εαυτούς μας περισσότερο από αυτό που πρέπει. Ο διαιτητής συνέτεινε να μέγιστα στο να συνεχίσει το αντιποδόσφαιρο η ομάδα της Δόξας και αυτό είναι λογικό να προκάλεσε αρκετά και τον εκνευρισμό στο παιχνίδι μας.
Δεν είναι ντροπή να πούμε πως η ΟΜΟΝΟΙΑ κόντρα σε κλειστές άμυνες και αντιποδόσφαιρο, έχει θέματα και δυσκολεύεται. Ειδικά όταν το παιχνίδι στραβώσει και αιφνιδιαστεί. Χρειάζεται δουλειά καθώς και εναλλακτικές σε σχήμα και πρόσωπα ενωρίτερα στην εξέλιξη του αγώνα από τον πάγκο.
Αυτή η ήττα στενεύει τα περιθώρια απώλειας βαθμών στα δύο ντέρμπι που έπονται και που μπορεί να μασ εκτοξεύσουν βαθμολογικά. Η ομάδα σε 2 μέρες καλείται να αφήσει πίσω τη Δόξα και συγκεντρωμένη απόλυτα να κτυπήσει δύο νίκες και μπορεί να το κάνει.
