Φεβρουάριος 1983. Η θρυλική Σκουάντρα Ατζούρα των Τζοφ, Σιρέα, Πάολο Ρόσσι, Καπρίνι, Αντζελότι και των τόσων άλλων αστέρων, “αποβιβάζεται” στο Τσίρειο. Λίγους μήνες πριν, το καλοκαίρι του 1982, οι Ιταλοί είχαν κατακτήσει το Μουντιάλ, μέσα από μια σειρά παιχνιδιών μου έμειναν αξέχαστα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η θρυλική νίκη με 3-2, πάνω στην Βραζιλία των Ζίκο, Σόκρατες, Φαλκάο… Το 3-1 στον τελικό με την Γερμανία, με τον Μάρκο Ταρντέλι να πανηγυρίζει δακρύζοντας το γκολ που πέτυχε… Ακόμα ανατριχιάζω…
Αυτή την Ιταλία, υποδέχτηκε η μικρή Κύπρος στο Τσίρειο. Μια ομάδα ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών τότε, με τον Γιώργο Σαββίδη στα ντουζένια του, να ταλαιπωρεί την Ιταλική άμυνα. Όταν σκόραρε ο Τάκης Μαυρής, έγινε ο χαμός! Η ιαχή Κύπρος-Κύπρος δονούσε την ατμόσφαιρα του Τσιρείου για πολλά λεπτά. Θυμάμαι τον Μαυρή ημι-λιπόθυμο στο τερέν, αφού όλη η ομάδα είχε στοιβαχτεί από πάνω του. Σε εκείνο το παιχνίδι, δεν υπήρχαν Ομονοιάτες, Αποελίστες, Αελίστες, Ανορθωσιάτες, Απολλωνίστες στην κερκίδα. Υπήρχαν Κύπριοι που ήρθαν να υποστηρίξουν με όλη τους της ψυχή την Εθνική ομάδα.
Τα χρόνια πέρασαν… Ήρθαν και άλλες επιτυχίες και πολλές αποτυχίες. Η Εθνική προσπαθεί ακόμα να βρει την δρόμο της. Κομματάκι δύσκολο, όταν στην ηγεσία της Ομοσπονδίας βρίσκονται αυτοί που βρίσκονται… Άλλη ιστορία αυτή…
Διαβάζω αυτά που γράφονται από χτες στο διαδίκτυο και τρελαίνομαι… Να αγωνίζεται η Εθνική Κύπρου σε ένα αγώνα με την Ελλάδα, και να γράφονται πλέον δημόσια, αυτά που πριν μερικά χρόνια, ψιθυρίζονταν στους καφενέδες… Να υποσκάπτουμε εμείς οι ίδιοι την Εθνική μας ομάδα, την ποδοσφαιρική μας ταυτότητα (και όχι μόνο)…
Να μπλέκουμε (ξανά) σε ανούσιες συζητήσεις για το ποιοι είμαστε και ποιούς εκπροσωπούμε… Να βεβηλώνουμε τον Ελληνικό πολιτισμό, βάζοντας δίπλα από την Ελληνική σημαία, “ανίερα σύμβολα”. Ένα πολιτισμό, που διδάσκεται ακόμα σε όλο τον κόσμο για τις αξίες που πρέσβευε… Την δίψα για μάθηση και γνώση… την έρευνα… το ευ αγωνίζεσθε… την δημοκρατία. Το μέτρο και το πάθος!
Γι’ αυτά τα ιδανικά έγινε διάσημος παγκόσμια, ο Ελληνικός πολιτισμός. Γι’ αυτά δοξάστηκε. Για τους αρχαίους Έλληνες, σημασία είχε να αγωνιστείς με ασίγαστο πάθος και θέληση για την νίκη. Αλλά τόσο ο νικητής όσο και ο ηττημένος θα έπαιρναν το χειροκρότημα που τους άξιζε. Περισσότερη σημασία είχε το πως αγωνίστηκε κάποιος και όχι το αποτέλεσμα…
Αυτό αναμένουμε από τους διεθνείς μας σήμερα. Να τα δώσουν όλα στο γήπεδο. Να αγωνιστούν ίσος προς ίσον με τους Έλληνες διεθνείς. Να τα δώσουν όλα για την νίκη. Και στο τέλος της βραδιάς, να χειροκροτήσουμε νικητές και ηττημένους. Πάμε Κύπρος!
