Η διαιτησία του Αναστασίου δεν ήταν προκλητική… Αναμενόμενη ήταν. Προκλητικός όμως, ήταν ο ίδιος ο ορισμός του σε ντέρμπι Αποέλ – Ομόνοια. Μιλάμε για ένα διαιτητική που ποτέ δεν έδειξε κάποιες αρετές στο επάγγελμα. Αντίθετα έγινε γνωστός στο παγκύπριο για τα τεράστια διαιτητικά λάθη σε οποία υπέπεσε και την εμπλοκή του σε παιχνίδια με πολύ παράξενα αποτελέσματα.
Στόχος όμως σε αυτό το άρθρο δεν είναι να ασχοληθούμε με τον διαιτητή Αναστασίου. Ούτε με την επιτροπή διαιτησίας και τις τεράστιες ευθύνες του Νικ Νικολάου, που αφήνει συνεχώς την ομάδα στο έλεος του Θεού. Ούτε με τον Κούμα, τα πιστεύω του και τον ρόλο που διαδραματίζει όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στα πολιτικά δρώμενα του τόπου.
Στην ακίδα της κριτικής μας βρίσκεται η ηγεσία της ποδοσφαιρικής ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Ως πότε, διαιτησίες όπως την προχθεσινή θα περνούν στο απυρόβλητο. Ως πότε θα παραμένουμε άοσμοι, άχρωμοι και σιωπηλοί;
Η ομάδα αυτή έχει μια τεράστια ιστορία. Κουβαλά ένα τεράστιο όγκο φιλάθλων. Και είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια απλά ποδοσφαιρική ομάδα.
Το να εκφέρει άποψη για τα δρώμενα στο ποδόσφαιρό δεν είναι απλά μια αναγκαιότητα. Ο φίλαθλος κόσμος πάντα περίμενε από την ΟΜΟΝΟΙΑ, να εκφράσει άποψη και θέση για τα κακώς κείμενα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Η σιωπή, αλλά πολύ περισσότερο η συμπόρευση με τον Κούμα και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί (δες συμφωνία με Cytavision), είναι κάτι εντελώς ξένο με το τι η ομάδα μας πρεσβεύει.
Καταληκτικά… Ο ορισμός του Αναστασίου σε ντέρμπι αιωνίων δείχνει πόσο λίγο μας υπολογίζουν ως ομάδα στην ΚΟΠ. Η ανυπαρξία μας σε επικοινωνιακό επίπεδο, όσον αφορά ποδοσφαιρικά ζητήματα, είναι μια τακτική απαράδεκτη, δουλοπρεπής και κατακριτέα. Και εντελώς ξένη με το dna της ομάδας και των οπαδών της.
